Απόγευμα, μέσα στο λεωφορείο, κάπου στην Αθήνα...
>
> Νεκρική σιγή αν και γεμάτο από κόσμο, μεταφέρει τους ταλαιπωρημένους από
τη
> δουλειά Αθηναίους, αργά. Το ψιλόβροχο και τα κορναρίσματα, μάλλον χαλάνε
> τη διάθεση ασυνείδητα. Θέσεις πιασμένες, άνθρωποι όρθιοι, κουβέντα καμία.
> Η όρθια ηλικιωμένη κυρία με το πλατινέ μαλλί και το ζωγραφισμένο από
> ρυτίδες και μπογιά πρόσωπο, παίρνει την απόφαση να εκδηλώσει τον αγενή και
> ρατσιστικό μονόλογο της. Δέκτης της ακραίας συμπεριφοράς της, ένας
> μετανάστης
> (πιθανότατα από τη Νιγηρία, κρίνοντας από το βαθύ σκούρο χρώμα του) του
> οποίου το
> δεύτερο «λάθος» -το πρώτο ήταν που ήρθε στην Ελλάδα- ήταν ότι είχε θέση
και
> καθόταν. Με ένα «κόσμιο» λοιπόν τρόπο, η πρωταγωνίστρια της ιστορίας
> μας, του
> απευθύνει το λόγο.
>
> -Σήκω να κάτσω!
>
> -...
>
> -Ε, βέβαια! Αφού σας μαζέψαμε όλους εδώ, εμείς φταίμε!
>
> -...
>
> -Κάνεις πως δεν ακούς? Τι δουλειά έχεις εδώ? Γέμισε ο τόπος από μαύρους
και
> Αλβανούς! Σα δε ντρέπεστε λέω 'γω!
>
> -...
>
> Είναι προφανές ότι η αδιαφορία που εισπράττει από τον Αφρικανό επιβάτη την
> εξοργίζει περισσότερο. Ο κόσμος παραμένει αδιάφορος μπροστά στη σκηνή
> και μόνο κάτι ψίθυροι από
> κάποιους που σχολιάζουν το παραλήρημα της, προδίδουν μια ανεπαίσθητη
> αντίδραση.
>
> Ξαφνικά μια θέση αδειάζει ως δια μαγείας, η οποία τυχαίνει να είναι αυτή
> δίπλα από τον αλλοδαπό φίλο μας! Χωρίς δεύτερη σκέψη η ηλικιωμένη κυρία
> κάθεται
> ακριβώς δίπλα του και συνεχίζει ακάθεκτη να τον κοσμεί με διάφορα
> προσβλητικά επίθετα. Εκείνος δεν της δίνει καμιά απολύτως σημασία και
> την αφήνει να
> εκτίθεται με τον πιο απλό τρόπο.
>
> Το γεγονός στο σημείο αυτό παίρνει μία εντελώς αναπάντεχη εξέλιξη και του
> προσδίδει άλλο ενδιαφέρον. Δύο ελεγκτές που ανεβαίνουν στο «ξεχωριστό»
αυτό
> λεωφορείο θα γίνουν άθελα τους πρωταγωνιστές και αυτοί, στην περίεργη -ως
> προς την κατάληξη της- αυτή ιστορία.
>
> -Τα εισιτήρια σας παρακαλώ.
>
> Μια κλασσική φράση που γεμίζει με άγχος τους λαθρεπιβάτες και κάνει τους
> υπόλοιπους να βάζουν το χέρι στη τσέπη τους, ψάχνοντας το «μαγικό
> χαρτάκι» που θα τους
> γλιτώσει από το να γίνουν το επίκεντρο στα μάτια των υπολοίπων.
>
> Οι ελεγκτές ξεκινούν τη δουλειά τους από τα δύο άκρα του οχήματος,
> δίνοντας χρόνο στους επιβάτες που κάθονται στη μέση να βρουν με την ησυχία
> τους το εισιτήριο ή να σκεφτούν μια καλή δικαιολογία (για αυτούς που δεν
> έχουν). Κάπου εκεί κάθονται και οι πρωταγωνιστές μας. Η ηλικιωμένη κυρία
> βγάζει με μιας το εισιτήριο από την άσχημη δερμάτινη τσάντα της και το
> κρατάει ψηλά λες και έκανε καμιά τρομερή ανακάλυψη! Χωρίς να το
> πολυσκεφτεί ο
> ακίνητος και αμίλητος -μέχρι εκείνη τη στιγμή- αλλοδαπός πρωταγωνιστής
> μας, βουτάει
> αστραπιαία το εισιτήριο της και το τρώει! Όλοι κοιτούν με έκπληξη αλλά και
> κρυφή ικανοποίηση. Ο επόμενος διάλογος μεταξύ του ελεγκτή και της κυρίας
> είναι όλα τα λεφτά.
>
> -Το εισιτήριο σας παρακαλώ.
>
> -Μου το'φαγε ο Μαύρος!!! (με λυγμούς)
>
> Κάπου εδώ ο κόσμος ξεσπάει σε γέλια, ο ελεγκτής την περνάει για τρελή και
> το πρόστιμο πλέον έχει γραφτεί στο μπλοκάκι του...