Φέτος, επιτέλους κατάφερα να λάβω μέρος στο θεσμό, μετά από 4 χρόνια αναμονής. Πρώτη φορά τόσα χιλιόμετρα και πρώτη φορά εκτός Κρήτης. Κύριως σκοπός να τελειώσει το οδοιπορικό όρθιος,μετά όλα τα άλλα. Ήμουν σίγουρος ότι δεν θα το ολοκλήρωνα, λόγω του τρόπου οδήγησης (υπερβολικά ήρεμος), δεν θα με έφταναν οι ώρες.
Ο παλαίμαχος Rory συμβούλεψε: σταθερός ρυθμός και όχι χάσιμο χρόνου, κάτι παραπάνω ξέρει. Λέω και εγώ θα ξεκινήσω και δεν θα σταματήσω πουθενά και όπου με βγάλει.
Η συμμετοχή δηλώθηκε, η μηχανή σιγά σιγά ετοιμάστηκε και ο απαραίτητος εξοπλισμός για εμένα αγοράστηκε.
Εκκίνηση Καλαμπάκα, διανυκτέρευση Σέρρες και τερματισμός Καμένα Βούρλα. Θέμα Λίμνες, πορεία εν ολίγοις Ζαγοροχώρια μετά Φλώρινα, Καστοριά κ.ο.κ. Σημείο κλειδί πρώτης μέρας το Νυμφαίο, αν έφτανες πριν τις 18:30 έπαιρνες τη συνέχεια, ειδάλλως Εγνατία και κατευθείαν για Σέρρες. Δεύτερη μέρα Κερκίνη, Χαλκιδική, Θεσσαλονίκη, Πιέρια, παραλία Βόλου και τελικά Καμένα Βούρλα με μία παράκαμψη για Αλμυρό πρώτα. Αναφορές στο forum ότι θα λιώσουμε, σκέψεις: μήπως να πάω μία άλλη χρονιά;
Στην εκκίνηση ήμουν κάπως έτσι
αλλά μετά από λίγο άρχισαν να με περνάνε από παντού, μόνο από κάτω δεν πέρασαν. Σε εκείνο το σημείο σκέφτηκα ότι όταν θα έφτανα Σέρρες, οι υπόλοιποι θα ήταν Καμένα Βούρλα. Άρχισα να κάνω ότι είχα διαβάσει και είχα δει για τοποθέτηση σώματος, φρένα κ.ο.κ., άρχισε να αποδίδει, πήγαινα πιο γρήγορα και παράλληλα ένιωθα ασφαλής. Πρώτη φορά οδηγούσα έτσι, άλλο μηχανάκι.
Ξαφνικά άρχισα να περνάω κόσμο, άλλοι για καφέ, άλλοι για φωτογραφίες και στο πίσω μέρος του μυαλού ο Rory, μην σταματάς παρά μόνο όταν πρέπει ή όταν είναι ανάγκη. Φτάνω Νυμφαίο 17:15, μου λένε τα παιδιά καμία 50αριά πέρασαν. Καλά όλοι αυτοί που με προσπέρασαν που πήγαν; Απόφαση πάρθηκε, θα συνεχίσω μετά από προτροπή και του Διαμαντή, μία ψυχή που είναι να βγει ας βγει. Μάχη με το χρόνο ήταν από εκεί και πέρα, να διανύσω όσο γίνεται περισσότερη απόσταση πριν σκοτεινιάσει. Έφτασα Σέρρες 23:00, έκπληκτος έβλεπα μηχανές που ερχόντουσαν από Εγνατία και το ηθικό μου απογειώθηκε.
Το επόμενο πρωί χαμός στην είσοδο από μηχανές, ακόμα δεν πίστευα ότι είχα ολοκληρώσει τη πρώτη μέρα μπροστά από πάρα πολύ κόσμο. Εκκίνηση αυτή τη φορά με παρέα, τον Κώστα κι αυτός με Vstrom, με τη διαφορά ότι η δικιά του είχε όλα τα καλούδια. Η μέρα κύλισε σε ακόμα πιο γρήγορο ρυθμό, τα τοπία φοβερά και τα κουνούπια αναρίθμητα. Σημείο αναπτέρωσης ηθικού, η τοποθεσία του δεύτερου παιχνιδιού, καμία 50 αριά έχουν περάσει, καλά πάμε. Τελικά έφτασα στα Καμένα Βούρλα 24:00, η κούραση εμφανίστηκε 10 λεπτά μετά το τερματισμό, άρχισα να τρέμω από το κρύο. Μέχρι εκείνο το σημείο δεν καταλάβαινα τίποτα και ξαφνικά δεν μπορούσα να σταθώ.
Η χαρά μου όμως απερίγραπτη, ολοκλήρωσα όλο το οδοιπορικό, με ρωτούσαν αν το έκανα και η απάντηση δινόταν με ένα τεράστιο χαμόγελο.
Τελικό αποτέλεσμα; 42 ος στο ατομικό στους 175 και στους 62 που έφεραν όλες τις φωτογραφίες.
Κοντεύει ένας μήνας και ακόμα χαμογελάω, εμπειρία ζωής πραγματικά.
Τώρα πάλι ηρεμία, ρουτίνα, ήρεμη οδήγηση και κάτω από όλα η σκέψη... που θα γίνει το 18ο;;;;;
Ένα βιντεάκι:
https://vimeo.com/96010766
Να είμαστε καλά να πάμε και του χρόνου!!!!
Ευχαριστώ το Rory για τις συμβουλές και το Κώστα για τη παρέα.
Πάντα όρθιοι!!!!!