Την πρώτη φορά που οδήγησα το παπάκι του αδερφού μου ( ά γυμνασιου ) φυσικά χωρίς να το ξέρει ... παραλίγο να
τσακιστώ ... τρομαξά τοσο, που όταν το πάρκαρα ( στην ιδια θέση μην καταλαβει κάτι ) είπα στον εαυτό μου οτι δεν θα την
ξανακαβαλήσω ... Τελικά αθέτησα γρήγορα
την υποσχεση στον εαυτό μου ...
Πιστεύω πως ο λόγος που το έκανα ήταν και είναι ο ίδιος που καθε φορα με κανει να ΕΠΙΛΕΓΩ να την οδηγώ. Θα μπορούσα να τον ονομάσω αρχικά ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.... γιατι όταν την οδηγώ επιδρά στον συναισθηματικό μου κόσμο και νιώθω ελευθερος. Απο την στιγμή που θα την καβαλήσω η γη απο ατέλιωτη, γίνεται περατή και προσπελάσιμη .Υστερα η θέση οδηγησής της , εισαι πάνω της με ίσιο τον κορμό με το κεφάλι ψηλά και τα χερια ανοιχτα ( ΟΝ/ΟFF) σε μια απόλυτα κυριαρχική θεση . Καθως και ο τρόπος οδηγησής της μιας και πέρα απο τον χειρισμό της (γκαζι φρενο..) εσύ της δίνεις κάτι μοναδικό .. την ισσοροπία σου ... Ταξιδεύω και με ταξιδεύει... πέρα απο τον προορισμό μου, σε συναισθηματα ( φόβος, χαρα ) και σε αισθησεις ( αερας, μυρωδιές , τοπία) .
Ο λόγος που οδηγώ μοτοσυκλέτα ειναι ολα τα παραπάνω, η οικονομία χρόνου χρημάτων και ευκολίας ειναι η αφορμη .... οπως αφορμη στάθηκε καποτε το χαλασμένο (εσκεμένα) ποδήλατο μου , ετσι ωστε το παπάκι του αδερφου μου να αλλαξει μόνιμο αναβάτη...