Ελλάδα μου, Μάνα μας, σε φιλώ.

Έλειπα χρόνια μακρυά σου και σε λησμόνησα. Ήμουν εδώ, κι όμως έλειπα.

Με πήραν στο παιδομάζωμα, Μάνα. Εκεί στις αρχές του Σεπτέμβρη του -75, εμένα κι άλλους πολλούς απʼ την ίδια γέννα μας πήραν απʼ τον κόρφο σου και μας έβαλαν στη στράτα να μας κάνουν αναλλώσιμα για τις ιδεολογίες τους, τις λέρες και τις απαταιωνιές τους.
Οι αλήτες, μάνα, που ʽρθαν απʼ τα ξένα με τα τρανά ονόματα και το δανεικό εγγλέζικο βρακί, την αμερικάνικη τρύπια κάλτσα και τις γαλικές κολώνιες… Αυτοί ήρθαν να σʼ αποτελειώσουν κόβοντας τα κεφάλια μας. Κι είχαν μαχαίρια και λόγχες που τέτοιες δεν ξανά ʽδες ούτε του πέρση βασιλιά, ούτε του τούρκου, ούτε του γερμανού.

Μας πήγαν στα “σχολειά” τους να μας τυφλώσουν, να μας σπάσουν τα δάχτυλα να στραβώσουν τα μυαλά μας, να γίνουμʼ ένα με δαύτους και να τους υπηρετούμε μια ζωή. Κι άρχισαν να σε ξεγυμνώνουν εμπρός μας… πρώτα τη γαλάζια ποδιά, ύστερα τα σχολικά Σάββατα, κατόπιν τους τόνους και τα πνεύματα… τα νεύματα. Πήραν τα βιβλία και τα κιτρίνησαν… έκαναν τα σχολεία κουτιά. Τσιμεντένιες αυλές, κάγγελα στα παράθυρα, τσιμέντο και σοβάς παντού… σχολείο αδιάφορο, άχρωμο, άοσμο, άγευστο… η χειρότερη πόρτα για να μπεις στη ζωή.

Γυμνάσιο… στραγκαλισμός των εφηβικών ονείρων… αίθουσες κονσέρβες των 35 και των 40 ψυχών, ευνουχισμός της κρίσης, ο βωμός της παπαγαλίας. Εκεί μας μάθανε πως δεν είμαστε παιδιά σου Μάνα, και πως στα χώματά σου ήρθαμε “ινδοευρωπαίοι” και σφάξαμε τον κόσμο σου. Πως το αλφάβητό σου είναι του Γιαχβέ και ο Πλάτωνας αντέγραφε το Μωυσή και πως οι αρχαίοι μας παπούδες ήταν κύναιδοι, ομοφυλλόφιλοι και παιδεραστές… Γυμνάσιο… εκεί σκοτώσανε το Διόνυσο μέσα μας… Σκονάκια στα μανίκια, τσιγάρο στην πίσω αυλή, κοπάνες, αλάνικο περπάτημα, ουίσκια και μπύρες στα κλεφτά, μπιλιάρδα και ρέφα στα ουφάδικα, βιντεοταινίες με το Ντούζο στις καφετέρειες… μαγκιές, κλανιές, ροχάλες και χουφτώματα… Αυτά μας τάϊζαν, αυτά τρώγαμε, άλλο δρόμο δε μας δείξαν…

Ύστερα Λύκειο, Πολυκλαδικά πειράματα, Τεχνικά αλητοκότετσα, Γενικά της πτυχιακής παραμύθας. Πάλης ξεκίνημα, σχολείο μπουρδέλο απʼ τις παρατάξεις και τα κόματα… Ο γιός του βουλευτή πρόεδρος στο 15μελές… αλλαξοκωλιές με τα γαλαζοπράσσινα συμβούλια καθηγητών, βουτιές στο “ταμείο”, μίζες απʼ τις εκδρομές… κονόμα τρελή στην πενταήμερη… Μαθητές κοματόσκυλα, σιχαμένες “προεκλογικές” εκστρατίες… αφίσσες τυπωμένες απʼ το κόμμα, ανορθόγραφα συνθήματα στον τοίχο που μόλις άσπρισε ο επιστάτης… και μετά κοπάνα, σούζες κι ορθάδικο ο ένας πάνω στον άλλο.

Δώδεκα χρόνια στα θρανία και δεν μου μάθαν να κοιτώ την ομορφιά σου Ελλάδα μου. Και οι δάσκαλοι στο χορό της συνδίκας ως τα κέρατα βουτηγμένοι. Η ταυτότητά μας, ένα χαρτί πλαστικοποιημένο, αυτό μόνο.
Πανεπιστήμιο… ευνουχιστήρια κρίσης, φυτόριο κοματόσκυλων. Μια μάντρα προπτυχιακών προβάτων… αφίσες για το πάρτυ της ΠΑΣΠ με το ξεκώλι γκεστ-σταρ, εκπαιδευτική της ΔΑΠ στη Μύκονο για παρτούζες, οι άλλοι με τα κόκκινα κολημένοι στα υπόγεια με το Βασίλη να σκούζει “Πρώτη Μαϊου” κλπ κλπ. Εξεταστική, πεντάρια, τάβλι και φράπα, κλαμπάκι κι άπλυτο το άδειο απο μέρες τάπερ με τα γεμιστά… Ένα ολόκληρο κράτος να μη μπορεί να ενεργοποιήσει τα νιάτα του, να μη μπορεί να τα δείξει πως νʼ αναπνέουν στο φως….

Στρατός… λούφα, αγγαρία, υποταγή στον καραβανά μαλάκα με τα συμπλέγματα εξουσίας και τη σκοπιά να κοιτάει τοίχο. Κανένα ιδανικό για σένα , όλος ο στρατός ένα πεδίο μίζας και βολέματος. Αρχαία ρητά παντού… ποιός να διαβάσει… «Ω ΞΕΙΝ, ΑΓΓΕΛΕΙΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΟΙΣ ΟΤΙ ΤΗΔΕ ΚΕΙΜΕΘΑ ΤΟΙΣ ΚΕΙΝΩΝ ΡΗΜΑΣΙ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΙ» ποιός να το καταλάβει με την σαχλή “τυρόπιτα” στο κεφάλι και τη χακί “μπυτζάμα” για στολή… Βολές με μπαγιάτικα πυρομαχικά, το g3 ολογυάλιστο αλλά στο “γάμο του καραγκιόζη”… 18 μήνες πεταμένοι στο βωμό των δεικτών της ανεργίας…
Μετά δουλειά στην αρένα του κάπιταλ, σε τσιφλικάδες που αγόρασαν τα πάντα με κολώχαρτα τυπωμένα από τραπεζίτες, ΣΤΑΖΙ και CIA. Πέντε – δέκα τύποι αφέντεψαν τα πάντα.
Μεγαλέμποροι που βάλαν χέρι στην κοινή περιουσία και μεγαλοψιλικατζήδες που με..
τις εφημερίδες και τα κανάλια γέμιζαν τα ρεζερβουάρ της μπουλντόζας που ʽχε τη μίζα στη Βουλή. Πέντε – δέκα τσιφλικάδες “εργολάβοι” αγόρασαν τις μετοχές της ζωής μας, των παπούδων και των παιδιών μας. Τώρα μας “νοικιάζουν” τη ζωή μας με πανωτόκια. Πέντε – δέκα τοκογλύφοι που τίποτα δεν κάναν στη ζωή τους παρά μόνο, αγόραζαν ομάδες, συνειδήσεις, κόματα, πολιτικούς… Πάμπλουτοι μεγιστάνες που κοντράραν τα μεγέθη τους στα κότερα και τις θαλαμηγους και το στόλο των ελικοπτέρων… Όσοι είχαν εργοστάσια και δίνανʼ δουλειές τα κλείσαν και γίναν έμποροι. Μια Ελλάδα άνεργη να ταϊζει μεγιστάνες…

Εδώ στα χάμω, πόλεμος για την επιβίωση… Αν δεν έχεις καγιέν δεν είσαι τίποτα στα μέρη σου Ελλάδα. Και το τίποτα δε νοιάζεται για σένα… Τελευταία ρουφηξιά στο μάλμπορο, τʼ αποτσίγαρο στο δρόμο, διπλοπαρκαρισμένες αγονίες, “χέρι” στο φπα… Ημιυπαίθριος βίος, ξυστό και στοιχηματζήδικο για την άσπρη μέρα… Ο “κονομημένος” είνʼ ο έξυπνος – μουρμουράς όταν τον βλέπεις - κι ας τρώει απʼ τη σύνταξη του πατέρα και το γάλα του αγέννητού σου.

Γεννοκτονία γίνεται μάνα μου Ελλάς. Πραγματική γεννοκτονία των Ελλήνων στον τόπο σου. Στρατιές τηλεβοθράρηδων ξερνάνε μίσος για σένα και για ότι δικό σου, αμέτρητοι τηλεπούστηδες του λάϊφστάϊλ λένε στις κόρες σου να ξεπαρθενιαστούν στα 12 για να πουλάνε τα μαγαζιά μπιχλιμπίδια και τα γειρατιά να γαμάνε με πολυεθνικά βιάγκρα. Φέρανʼ και δυο εκατομμύρια δύστυχους απʼ έξω και μας κλείσανε στα πίσω απʼ τα κάγγελα των παραθύρων μας να κοιτάμε τα βλήματα του Μέγκα, τα πρωϊνά φερέφωνα και τα σιχάματα του μεσημεριού.

Γενοκτονία… που και γιατί να φέρεις παιδί στα μέρη σου Ελλάδα μου σήμερα αφού δεν θα σε γνωρίσει… Οι γονείς δε μεγαλώνουν τα παιδιά τους, αλλά η μουρόχαβλη στην πλάσμα με τα εξτένσιον. Οι γονείς δουλεύουν διπλοβάρδιες για το χιλιάρικο, οι παπούδες δουλεύουν κι αυτοί να μαζέψουν τα ένσημα – το νόμισμα για το Χάρο…

Λυπάμαι μάνα μας Ελλάδα μου γλυκειά. Αν συνέβαλα κι εγώ στο χάλι αυτό να ξέρεις πως το έκανα στο δρόμο για την επιβίωση. Ζωή άξιά σου δεν ζήσαμε, τον ουρανό σου δεν τον είδαμε, τη σημαία σου την αφήσαμε κουρελιασμένη και τον ύμνο σου τον κομπιάζουμε… Δεν είμαστε προδότες όμως και δεν φεύγουμε αν οι αλήτες που σε γδάρανε δεν τα πληρώσουν όλα και με πανωτόκια.
Ένα νέο μνημόνιο για πολιτικούς – δημοσιογράφους – και καρχαρίες…
Μέχρι η Πέτρα σου Ελλάδα να ξαναγίνει άορνος….

το διάβασα όλο μονορούφι......

μου γ@μησες τη μέρα....


κι επειδή είμαι αντιδραστικό στοιχείο και δεν μασάω πάρε ένα δείγμα του πολιτισμού μου για να μάθεις να μη μου χαλάς τη μέρα....

https://www.youtube.com/watch?v=T6_vIZHMAAQ&feature=related

διαβάζοντας αυτό το δοκίμιο, συνειδητοποιώ ότι πολλές αλήθειες μαζί πονάνε...κάποιοι βέβαια διαβάζοντάς το θα αρνηθούν να το αποδεχτούν...

(αν δεν σε πειράζει , θάθελα να το ανεβάσω και στο φατσεμπούκ, όχι γιατί ασχολούμε ιδιαίτερα αλλά γιατί μερικοί ξέρω ότι διαβάζοντάς το, μέσα μας ίσως ξυπνήσουμε μια ώρα αρχύτερα...)

H κεντρική πηγή του κειμένου είναι http://olympia.gr/2011/03/04/%CE%BC%CE%B5-%CF%80%CE%AE%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B5-%CE%BA%CE%B9-%CE%B5%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%B6%CF%89%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85/

και εγώ το βρήκα από http://visaltis.blogspot.com/2011/03/70.html

stam έγραψε:

κι επειδή είμαι αντιδραστικό στοιχείο και δεν μασάω πάρε ένα δείγμα του πολιτισμού μου για να μάθεις να μη μου χαλάς τη μέρα....

https://www.youtube.com/watch?v=T6_vIZHMAAQ&feature=related

Όσο υπάρχουν κωλαράκια τίποτα δεν έχει χαθεί!

Επαναστάτης του κώλου και ο Σταμ όπως και όλοι μας!!!!!!!!!

Εμπρός της Γης οι κΩλασμένοι! Της πείνας σκλάβοι, εμπρός, εμπρός!

msp έγραψε:

Επαναστάτης του κώλου και ο Σταμ όπως και όλοι μας!!!!!!!!!

??...................................

Όντως,πολλές αλήθειες μαζί,όχι απλώς πονάνε,σε ρίχνουν στα ''τάρταρα''
Και ο ευφυής αλλά και downιασμένος stam έρχεται με το ''my my my'' και ''γλυκαίνει τον πόνο'',σωραίος λέμε

Μιχάλη Πάρα Πολύ Δυνατό κείμενο

Απλά να επισημάνω ότι οι πρακτικές "καλουπώματος" γίνονταν ανέκαθεν εδώ και αιώνες και θα συνεχίσουν να γίνονται. Το κείμενο που παρέθεσε ο Μιχάλης αναφέρεται στην προηγούμενη γενιά του '70, αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι η δικιά μας ή οι επόμενες θα είναι καλύτερες αφού το φαινόμενο είναι διαχρονικό και εξελίσσεται ανάλογα με τον πως "εξελισσόμαστε" και εμείς. Πόσα μα πόσα πράγματα έχουν περαστεί ως η μοναδική καθημερινότητα που είναι καταδικασμένος να ζει ο καθένας από εμάς. Σχολείο, στρατός, εργασία, εκκλησία, ΜΜΕ, όπου με αυστηρούς και καθολικούς κώδικες ταυτοποίησης μας "διδάσκουν" το πως πρέπει να ζούμε. Με την σειρά μας ασυνείδητα περνάμε αυτά τα μηνύματά στα παιδιά μας. Αν δεν ακολουθήσεις τον τρόπο που σου επιβάλλουν γίνεσαι περιθωριακός, άπιστος και δεν ξέρω και εγώ τι. Λιγο πολύ όλοι μας μπήκαμε σε αυτή την λούμπα.

- Πόσο επιτρέπεται σε έναν Δάσκαλο να μάθει κάτι παραπάνω στα παιδιά πέρα του προβλεπόμενου και εξαντλητικού προγράμματος σπουδών;

- Πόσο επιτρέπεται σε έναν φαντάρο να ασκήσει κριτική ακόμα και στην πιο παράλογη απαίτηση - εντολή;

- Πόσο επιτρέπεται σε κάποιον εκλεχθέντα εκπρόσωπο του λαού να ακολουθήσει τα πιστεύω του πέρα κομματικής γραμμής;

- Πόσο ένας πιστός μπορεί να αμφισβητήσει τα γραφόμενα στις αγίες γραφές και τους απαράβατους κανόνες της εκλησίας;

- Πόσο μπορεί ο θεατής ενός τηλεοπτικού "ενημερωτικού" προγράμματος να καθορίσει το περιεχόμενο και την ποιότητα των πληροφοριών που τον ενδιαφέρουν πραγματικά;

- Πόσο ένας δημοσιογράφος έχει την δυνατότητα από τον εργοδότη του να κάνει ένα γνήσιο ρεπορτάζ, μια έρευνα που να έχει γίνει επί τόπου, να ψαχθεί αν όντως έχει γίνει αυτό το γεγονός και πως ακριβώς έχει γίνει; Πολύ περισσότερο, να ψάξει για να βρει τις αιτίες που δημιούργησαν το γεγονός για το οποίο γράφει και η κριτική του να στοχεύει κατευθείαν στη ρίζα και όχι στην επιφανειακή και χρωματισμένη αληθοφάνεια του γεγονότος.


... και άλλα πολλά ερωτήματα (η λίστα μπορεί να γίνει πολύ μεγάλη) που απλά φανερώνουν μια κατάσταση που απλά έχουμε αποδεχτεί σαν μέρος της κοινωνίας που ζούμε.

Η μοναδική λύση που βλέπω είναι να προσπαθήσουμε να σπάσουμε αυτή την συνέχεια από γενιά σε γενιά και να αποκτήσουμε την δικιά μας συνειδητή τοποθέτηση, αμφισβητώντας πράγματα που μπορεί να θεωρούνται δεδομένα από τον πολύ κόσμο. Να κρατήσουμε όσο το δυνατόν καλύτερη επαφή με τα παιδιά μας στα πλαίσια της οικογένειας και να τα θωρακίσουμε με την δικιά τους κριτική στάση, πολλές φορές ακόμα και αν πρέπει να παραδεχτούμε ότι εμείς ήμασταν αυτοί που είχαν άδικο, επιβραβεύοντας τα. Προσοχή στις αξίες που πρέπει να μεταδώσουμε αλλά και να προστατεύσουμε.

Στην σύγχρονη εποχή δεν μας λείπει η πληροφορία. Αυτό που μας λείπει είναι το πως μπορούμε να την φιλτράρουμε και να κρατάμε αυτά που έχουν πραγματική ουσία, αποφεύγοντας παράλληλα τις παγίδες, τις ταμπέλες και τα τεχνάσματα εντυπωσιασμού και μαζικοποίησης.

Sorry για το μακροσκελές....

Εφόσον το μακροσκελές έχει ουσία, μη ζητάς συγγνώμη...

Ας ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας λοιπόν,
που προσπαθεί να απορρίψει άκριτα ο,τιδήποτε
είναι έξω από το δικό του σύστημα αξιών...

Εγώ το έχω πάθει πολλάκις...