Αν και προσωπικα ειμαι χρηστης (οχι φανατικος μεν) Βρηκα αυτο το κειμενο πολυ ενδιαφερων και ξερω καποιους που πρεπει να το διαβασουν...



Ενα μικρό τετράγωνο
αριστερά, όπως
βλέπω την οθόνη. Η
φωτογραφίαμου.
Ευκρινώς διακρίνεται
το καλοκαιρινό μου
χαμόγελο. Το
φθινόπωρο την
αλλάζω. Βάζω κάτι
πιο σοβαρό.

Tον Δεκέμβρη θα βάλω φωτογραφία μου στα χιόνια. Από την "μακρινή Πάρνηθα". Τώρα είμαι στο νησί. Κάτασπρα δοντάκια, κόκκινα μαγουλάκια. Οι δουλεμένοι ώμοι. Πάλεψα γι' αυτούς στο γυμναστήριο έναν ολόκληρο χειμώνα. Μάτια προστατευμένα από μοδάτα γυαλιά. Στιγμιότυπα της ζωής μου μέσω διασυνδεδεμένου υπολογιστή.Διαθέτω «Προφίλ». Εκεί
σφηνώνω τις επιλογές μου.Μουσικά κομμάτια που μ' αρέσουν. Σκηνές από ταινίες. Τα
«καρφιτσώνω» ηλεκτρονικά κι οι άλλοι ψηφίζουν. Επικροτούν ή όχι τις επιλογές. Το α-
πλό πάτημα του «αντίχειρα»φτάνει. Ο αντίχειρας πάνω: το εγκρίνουν. Διαφορετικά... α-
πόρριψη. Δεν σταματώ ούτε με την αποδοκιμασία. Διαθέτω «Τοίχο». Επιλέγω νέα μου και
τα ανακοινώνω. Εχω πολλές φωτογραφίες. Με την παρέα της μπύρας. Με την παρέα του
καφέ. Με την παρέα της ξαπλώστρας. Με τους συναδέλφους απ' το γραφείο... που έμα-
θα να αγαπώ κυρίως διαδικτυακά.
Επιδεικνύω τόπους που επισκέπτομαι. Κορμιά που αγαπώ. Σήμερα το κλικ της φωτογραφίας. Αύριο κιόλας η δημοσίευσή της. Κινούμαι γρήγορα.Δεν μπορώ να αφήσω τους φίλους χωρίς ενημέρωση, σχεδόν για κάθε μου βήμα. Τους βρίσκω όλους. Βουτώ στο παρελθόν και προσπαθώ να επαναφέρω στη μνήμη μου πρόσωπα κι ονόματα. Πρόσωπα από το Λύκειο. Ονόματα που μυρίζουν φροντιστήριο και πενταήμερη εκδρομή. Στέλνω «Αιτήματα φιλίας» και περιμένω με αγωνία την «Αποδοχή» τους.
Τους προσθέτω. Τους πολλαπλασιάζω. Ξεκίνησα πριν λίγο καιρό με μικρό διψήφιο αριθμό. Εχω στόχο να τους κάνω χίλιους. Τουλάχιστον! Τους ανασύρω όλους. Τους κινητοποιώ.
Τους χρειάζομαι και με χρειάζονται. 1000 φίλοι. Ευσεβής πόθος. Ενα λεπτό να αφιερώσω
στον καθένα, θα χρειαστώ μόλις 16,6 ώρες για να επικοινωνήσω με όλους.
Εχω χρόνο και προσπαθώ.
Στην δουλειά έχω πάντα ανοιχτή τη σελίδα μου. Περιμένω και με περιμένουν. Την κρύβω
βέβαια απ' τον προϊστάμενο.«Σκουντάω» τους φίλους μου το βράδυ. Το διαδίκτυο δεν έ-
χει ώρα κοινής ησυχίας. Ανακοινώνω σημαντικές κινήσεις/κατακτήσεις μου. «Είμαι στο γραφείο». «Είμαι στη Σαντορίνη...κι όλα είναι καλά!».Είμαι Κριός με ωροσκόπο Ζυγό... Οσοι έχετε τον ίδιο πλανητικό συνδυασμό... παρακαλώ επικοινωνείστε!...». «Προτιμώ το
παγωτό μάνγκο» κι αν ήμουν καρτούν ήρωας, «θα ήμουν ο Ποπάυ». Ποπάυ που ξεπέρασε
το βιταμινούχο σπανάκι. Γίνομαι «Μέλος ομάδας». Βροντοφωνάζω την Ελληνικότητα της Μακεδονίας. Στηρίζω την Ελληνική συμμετοχή στον επόμενο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision. Ζητώ την άμεση επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα. Η επιστροφή τους θα αποτελέσει και την αφορμή να επισκεφθώ επιτέλους τον Ιερό Βράχο. Ελέγχω
τα «Εισερχόμενα Μηνύματα». Πρώτη κίνηση μόλις ανοίξω τον υπολογιστή, στο τραπέζι
της κουζίνας. Μεταξύ μελάτου αυγού και δροσερού χυμού. Ή στη δουλειά, μεταξύ εκκρεμο-
τήτων που μπορούν να περιμένουν. Τελευταία κίνηση, πριν κλείσω το φως και κοιμηθώ.
Λυτρωμένος. Αλλη μια μέρα έχει περάσει κι εγώ έχω επικοινωνήσει, ανακοινώσει, ψηφί-
σει, αποδοκιμάσει, ενημερώσει.Γεμάτη μέρα. Με τον λογαριασμό των φίλων να φουσκώνει.
Πέφτω για ύπνο. Μόνος. Τις περισσότερες φορές. «Πόσο πιο μόνος ήμουν πριν το διαδίκτυο...», σκέφτομαι. Κι αποκοιμιέμαι.Επαγγελματίας ρεπόρτερ του εαυτού μου, που αποσύρεται αφού έκλεισαν τα φώτα.Στα όνειρά μου, το ποντίκι του υπολογιστή ζωντανεύει. Ε-
να μικρό χαριτωμένο πλασματάκι που γλείφει τον καρπό μου. Τις τελευταίες μέρες εντο-
πίζω έναν ανεπαίσθητο πόνο σε εκείνο ακριβώς το σημείο.Το ποντικάκι που διατρέχει τον
βραχίονα και κρύβεται στον αυχένα μου. Τις τελευταίες μέρες εντοπίζω επίσης έναν ανε-
παίσθητο πόνο σε εκείνο ακριβώς το σημείο. Τα ξεπερνώ όλα με μια βουτιά στα ηλεκτρονικά
άλμπουμ. Χάνομαι στα χαμόγελα των φίλων. Μπροστά μου ανοίγονται ξένοι τόποι, με χρώ-
ματα καθαρά. Σχεδόν καινούργια. Αγγίζω το χέρι του περασμένου μου έρωτα. Σχετική θλί-
ψη του «περασμένου». Την ξεπερνώ κι αυτή. Γίνομαι πιο κοινωνικός. Ανακοινώνω τα
πάντα. Φαντάζομαι τους ηλεκτρονικούς φίλους να μαθαίνουν τα νέα μου. Μικρά και με-
γάλα. Δεν έχει σημασία. Θέλω να τα πω όλα. Να μιλήσω για όλα. Να δείξω τα πάντα απ' τη
ζωή μου.Κοιμάμαι. «Αύριο να θυμηθώ... να δημοσιεύσω φωτογραφίες της παιδικής μου ηλικίας.
Στο μεγάλο κρεβάτι. Γυμνό νηπιακό μοντέλο. Στο Δημοτικό,mε την αγαπημένη μου σάκκα.
Πόσο γλυκούλης ήμουν στ' αλήθεια! Κρουαζιέρα στις Σπέτσες. Το πρώτο πλοίο της ζωής
μου. Χαμόγελο με λιγοστά δόντια μπροστά απ' το ομώνυμο σωσίβιο του καραβιού. Φοιτη-
τικά χρόνια. Η πρώτη γκόμενα.Κοπέλα μάλλον! Γκόμενες υπήρχαν και πριν. Αυτή ήταν
κοπέλα. Να την βρω στο διαδίκτυο. Δεν θα είναι δύσκολο. Να την εντοπίσω και να την ρωτή-
σω αν μπορώ να δημοσιεύσω εκείνη τη φωτογραφία μας, με τα τσιπουράκια στην παραλία
του Βόλου. Το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό, πρέπει να δημοσιευθεί κι αυτό. Αμούστακος
σχεδόν. Αυστριακό χιόνι, που ξεχωρίζει στομπουφάν και στο χέρι τούρκικο κεμπάπ, από γω-
νιακό μαγαζάκι οθωμανικής λίγδας. Διακοπές στην Ελλάδα.
Τι χώρα Θεέ μου! Πόσα νησιά;
Πόση ευτυχία; Ο μύθος. Ο δικός μου μύθος σε αμέτρητα καρέ. Βουνά, ποτάμια, ακρογια-
λιές, ενοικιαζόμενα δωμάτια, ενοικιαζόμενα μηχανάκια, ενοικιαζόμενα ποδήλατα, ενοικια
ζόμενες σκέψεις.
Λαγοκοιμάμαι. Με θολό bλέμμα διακρίνω την ώρα. Μισή ώρα ύπνου ακόμα. Ταξινομώ τις σκέψεις μου. Τις «σελιδοποιώ». Παίρνω την μεγάλη απόφαση. «Θα ανοιχτώ περισσότερο στον κόσμο. Αυτό πρέπει να είναι άλλωστε οι άνθρωποι. Ανοιχτά βιβλία. Τίποτα κρυφό. Θα δημοσιεύσω όλες τις μελλοντικές φωτογραφίες που με αφορούν. Που αφορούν τους φίλους μου. Με φαντάζομαι γαμπρό στα σκαλιά της εκκλησίας. Ολες οι εκκλησίες έχουν σκαλιά; Το φιλί πριν στηθούμε μπροστά σε Θεό και παπά. Δεν διακρίνω καθαρά τοπρόσωπο της νύφης. Πιθανά θα είναι μια από τους χίλιους φίλους μου. Σταθερός σκοπός οι 1000 φίλοι. Βλέπω ολοκάθαρα το πρόσωπο του πρώτου μας παιδιού. Κόκκινο, τυραννiσμένο από τη γέννα προσωπάκι, σε κατάλευκη πετσέτα. Ταξίδεψε μωράκι. Ταξίδεψε. Καλωσήρθες στον κόσμο της ταχύτητας και των υπεράριθμων megabyte. Οι εκδρομές του μέλλοντος. Πολλές και μακρινές. Τα καινούργια μου αυτοκίνητα. Ολα στη γυαλιστερή τους παράταξη.
Τα ικανοποιημένα πεθερικά. Το μωράκι που μεγάλωσε, ολόκληρος άντρας κα πάει Πανεπιστήμιο. Γιατρός,Δικηγόρος, Αρχιτέκτων... κάτι τέλος πάντων που να του δώσει
τη δυνατότητα να αποκτήσει και τη δική του σειρά από καλογυαλισμένα αυτοκίνητα. Να
πάρω ipod. Ή μήπως λέγεται αλλιώς; Να είμαι σε διαρκή σύνδεση. Ή μήπως η χρήση
κάμερας είναι πιο αποτελεσματική; Να καταγράφω και να τα στέλνω απευθείας. Αυτό με εν-
θουσιάζει. Απευθείας μετάδοση. Της χαράς, του έρωτα, της ανοησίας, του αυτονόητου, του
τυχαίου, του απρόσμενου... του ίδιου μου του θανάτου. Γεγονός είναι κι αυτό. Σημαντικό...
και καθοριστικό...! ».
Πέντε λεπτά πριν το ξυπνητήρι. Ξυπνάω πάντα πέντε λεπτά πριν το ηλεκτρονικό εγερτήριο. Λίγο πιο πικρή η γεύση στο στόμα σήμερα. Τόσες εικόνες. Ολη η νύχτα γεμάτη εικό-
νες. Κι όμως η κηδεία μου..«κοινή και θλιβερή... σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδεί-
ες...», στοιχειώνει το πρωινό μου.
Ανοίγω τον υπολογιστή.
Βαριά καρδιά και χέρια.
Wikipedia. Σχετική σελίδα για την λέξη Βιβλίο. Εκπνοο, πρωινό μουρμουρητό. Διαβάζω τον
ορισμό: «Το βιβλίο είναι υλικός ή μη φορέας γραπτού, εικαστικού, ηχητικού ή μηδενικού πε-
ριεχομένου». ΜΗΔΕΝΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ. Με πειράζει ο χαρακτηρισμός,αλλά εν μέσω
πονοκεφάλου βρίσκω τη δύναμη να καλέσω έναν φίλο. Τον ένα και μοναδικό. Που δεν είναι
στο facebook. Τι ετεροχρονισμένη συνειδητοποίηση κι αυτή! Να βγούμε για καφέ. Ενα
καφεδάκι. Εξω. Κάπου. Οπου...! Μέσα στα στενά της πόλης, όσο στριμωγμένα κι αν είναι, αναπνέω καλύτερα απ' ό,τι στις διαδικτυακές σελίδες.Διαφραφή. Delete. Escape.
Απόδραση. Βγαίνω

Απο εδω

Τι να πει κανείς, τα είπε όλα. Και καλά !

Κάτι τέτοια διαβάζω και αυτοεπιβεβαιώνομαι που είμαι αντίθετος στο "αυτοφακέλλωμα"

Για πολλούς το μαποβιβλίο είναι εθισμός.Σκέψου τί πραγματικά είναι το Facebook.
Όλοι ξέρουν για σ'ενα και εσυ για όλους.
Να μου πείς το φόρουμ τί είναι; Εθισμός; Όχι ,αλλα ένα μέσω επικοινωνίας για εμένα όπου έχω συναντηθεί και γνωριστεί
με αρκετούς φίλους απο εδώ μέσα και έχω κάνει εκδρομές,έχω πάει σε παρα πολλά μέρη στην Ελλάδα,
έχω κάνει καλές παρέες και περνάω καλά.

Ξέρω τουλάχιστον 2 χωρισμούς απο το Facebook.Τί να πώ;
Πέρασα και εγώ απο το στάδιο του εθισμού,με τί;
Με την κωλοφάρμα.Να σπείρω,να μαζέψω,να αρμέξω,να στείλω δώρα,να,να,να,να.

Facebook = Μέσο διαπόμπευσης.
Αποψη μου....





Μπράβο στον Παναγιώτη για την ανάρτηση αυτού του πόστ.Μου αρέσει.

Εγώ την έκανα από εκεί πριν μία βδομάδα!!!!!

Ανατρίχιασα,

Λογικό. Ατέλειωτες ώρες κάποιων ανθρώπων σε αυτή τη μαλακία.

Φίλος μου σκοτώθηκε σε τροχαίο, το προφίλ του υπάρχει ακόμη και εξακολουθούν να μου έρχονται μηνύματα - υπενθυμίσεις να αποκαταστήσω επαφή μαζί του.

Τραγικό...