Δύο άντρες πολύ σοβαρά άρρωστοι, ήταν ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Στον έναν επιτρέπονταν να μένει καθιστός μία ώρα το απόγευμα γιατί τον βοηθούσε να φύγουν τα υγρά από τους πνεύμονες.

Το κρεβάτι του βρισκότανε ακριβώς δίπλα στο παράθυρο του δωματίου. Ο άλλος άντρας έπρεπε να βρίσκεται συνέχεια ξαπλωμένος σε ακινησία και ένας μεσότοιχος που βρισκόταν μεταξύ των κρεβατιών δεν του επέτρεπε να κοιτάει έξω από το παράθυρο.

Οι άντρες κατέληξαν να μιλάν ατελείωτα. Μιλούσαν για τις συζύγους τους, τις οικογένειες τους, τα σπίτια τους ,τις δουλειές τους ,την θητεία τους στον στρατό, ακόμα και για το που είχαν πάει διακοπές. Κάθε απόγευμα ο άντρας που του επιτρεπόταν να μένει καθιστός περιέγραφε στον συγκάτοικο του όλα όσα έβλεπε από το παράθυρο του δωματίου.

Ο άντρας που βρισκόταν σε αναγκαστική ακινησία άρχιζε να καταλαβαίνει πως ζει γι' αυτές τις μοναδικές απογευματινές ώρες που η άποψη του μεγάλωνε και ζωντάνευε από όλη την δραστηριότητα και τα χρώματα του έξω κόσμου.

Το παράθυρο έβλεπε σε ένα πάρκο με μια θαυμάσια λίμνη. Πάπιες και κύκνοι κολυμπούσαν εκεί, και τα παιδιά έπαιζαν με μικρά μοντέλα σκαφών στο νερό. Νεαρά ζευγάρια περπατούσαν πιασμένα χέρι χέρι μέσα στα υπέροχα λουλούδια που είχαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Τεράστια παλιά δέντρα στέκονταν με χάρη επάνω στο έδαφος και μια υπέροχη θέα του ουρανοξύστη της πόλης φαινόταν από μακριά.

Καθώς ο άντρας δίπλα στο παράθυρο εξηγούσε όλες αυτές τις όμορφες λεπτομέρειες, ο άντρας στο διπλανό κρεβάτι φαντάζονταν όλα αυτά που άκουγε. Ένα απόγευμα ο άντρας που ήταν δίπλα στο παράθυρο, περίγραφε μια παρέλαση που περνούσε. Παρόλο που ο άντρας στο δίπλα κρεβάτι δεν μπορούσε να ακούσει τον ήχο της μπάντας ,μπορούσε και μόνο με τα μάτια του μυαλού του να δει τους κλόουν που χόρευαν, τα πολύχρωμα άρματα και τα όμορφα διακοσμημένα αυτοκίνητα και άλογα.

Οι μέρες πέρασαν. Ο άντρας που δεν μπορούσε να δει από το παράθυρο άρχισε να επιτρέπει σπόρους έχθρας να αναπτύσσονται μέσα του. Όσο και να εκτιμούσε τις περιγραφές του συγκατοίκου του, εύχονταν μέσα το να ήταν αυτός ο οποίος θα μπορούσε να δει την θέα από το παράθυρο . Άρχισε να αποστρέφεται στον συγκάτοικο του και στο τέλος ο πόθος του να είναι δίπλα στο παράθυρο τον έφερε σε απόγνωση.

Ένα πρωινό σε μια επίσκεψη της νοσοκόμας στο δωμάτιο βρήκε τον άντρα δίπλα στο παράθυρο νεκρό. Είχε πεθάνει ειρηνικά μέσα στον ύπνο του. Λυπημένα κάλεσε τους νοσοκόμους και απομάκρυνε το πτώμα του.

Μετά από ένα χρονικό διάστημα για να μην θεωρηθεί και απρέπεια ο άντρας ζήτησε να μετακινηθεί στο κρεβάτι που βρίσκονταν δίπλα στο παράθυρο .Εκείνη με πολύ προθυμία τον μετακίνησε και φρόντισε να είναι άνετος . Σιγά-σιγά στηρίχθηκε με πόνο στον αγκώνα του να σηκωθεί να ρίξει μια ματιά στον έξω κόσμο. Επιτέλους θα μπορούσε να δει τον έξω κόσμο και όλες τις δραστηριότητες του.

Αυτό που είδε ήταν ένας κενός τοίχος !

Κάλεσε την νοσοκόμα και την ρώτησε: πως μπορούσε ο συγκάτοικος μου να βλέπει όλα αυτά που μου περίγραψε; Πως μπορούσε να μου μιλάει για τόσο ομορφιά και με τόσες λεπτομέρειες, όταν αυτό που φαίνεται από αυτό εδώ το παράθυρο είναι ένας παλιός και βρώμικος τοίχος;

Και η νοσοκόμα του απάντησε : Ω θεέ μου........δεν το ξέρατε πως ο πρώην συγκάτοικος σας ήταν τυφλός ; Δεν μπορούσε να δει καν τον τοίχο, ίσως ήθελε να σας ενθαρρύνει.


Aν ζείτε μια ζωή βασανίζοντας τον εαυτό σας για το τι έχουν οι άλλοι ,πιθανότατα να χάσετε την χαρά του να γίνετε αποδέκτες σε αυτά που οι άλλοι θέλουν να σας δώσουν.

Φοβερή ιστορία Μιχάλη.
Αν και θλιβερή περιέχει βαθεία νοήματα.

Τροφή για σκέψη .......

πολυ καλη ιστορια μιχαλη. μηπως μας κανει και σκεφτουμε τα οσα μας δινονται απλοχερα σε αυτη τη ζωη και εμεις να λεμε βαριεμε να παω για καφε η δεν εχω ορεξη να παω βολτα, η μπριζολα που μου φερανε δεν ηταν καλα ψημενη και αλλα πολλα τελος παντον.

Αν καθίσουμε και καταλάβουμε αυτό το κείμενο ίσως καταφέρουμε να ζήσουμε όμορφα και ευτυχισμένα σε αυτή την ζωή.
Πολύ καλό Μιχάλη.

Συγχαρητηρια στον μιχαλη που με αυτην την ιστορια διδασκει ΖΩΗ...και το νοημα αυτης
και χαιρομαι που σταθηκε αφορμη να το διαβασουν καποιοι ανθρωποι και να δουν και με αλλο ματι
την ζωη τους....

λογω δουλειας (ευτυχως ή δυστυχως) πιστευω οτι διδαχτει απο τα προβληματα των αλλων και εχω
φιλοσοφισει την ζωη και συνεχιζω καθε μερα ....

για αυτο και το μοτο μου ειναι ΕΥ ΖΗΝ .... δυστυχως δεν ξερεις τι σου ξημερωνει.....

Η ιστορία αυτή δείχνει ότι ύπαρχει κάτι ακόμα που δεν πρέπει να τα βλέπουμε όλα μαύρα ή να είμαστε με ένα παράπονο συνέχεια. Ο πιο δυνάτος να δίνει κουράγιο στον πιο αδύνατο.

ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Ηθελα να ποσταρω αποψεις μου για τις αξιες της ζωης , τον καταναλοτισμο, την απληστια μας κτλ.
αλα η αφηγηση τα λεει ολα και με τον πιο ομορφο τροπο! Μπραβο καλμι!

Εκείνο που μόνο έχω να πω (και ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια) είναι:

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗ ΣΠΑΤΑΛΑΜΕ ΑΔΟΞΑ. ΑΣ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΣΟ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΗ, ΑΣ ΔΙΟΡΘΩΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΝΑ ΤΟΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΠΙΟ ΚΑΘΑΡΟ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ!

Δίδαγμα ΖΩΉΣ! Λυπάμε μόνο που έχει διαβαστεί ΜΌΝΟ κάπου στις 90φορές! Θα έπρεπε να έχει σπάσει το "κοντέρ" αυτή η ιστορία... Για όποιον ενδιαφέρετε και θέλει να διαβάσει κι αλλά τέτοια... διδακτικό βιβλίο β'λυκείου '99-'00...

πολύ όμορφη και ανθρώπινη ιστορία, που διδάσκει την δύναμη της αγάπης.

αν ζούσαμε την κάθε μας στιγμή σαν να ήταν η τελευταία ίσως να λέγαμε ευχαριστώ και σ' αγαπώ περισσότερες φορές σε ανθρώπους που το αξίζουν αλλά τους έχουμε δεδομένους.

Μπράβο Μιχάλη. Πολύ καλή και συγκινητική ιστορία.
Μακάρι να μας αγγίξει όλους και να μας θυμίζει τα αυτονόητα, που δυστυχώς τα ξεχνάμε πολύ εύκολα.
Μόνο οταν χάσεις κατι, τότε καταλαβαίνεις την αξία του.
Θυμάμαι σε ένα κέντρο αποκατάστασης στο εξωτερικό, μας είχαν βάλει να "μιμηθούμε" παραπληγικούς για να "κατανοήσουμε" τις δυσκολίες.Περάσαμε μιση μέρα σε αμαξίδιο, "υποδιόμενοι" τους παραπληγικούς.Απίστευτα τρομακτικη εμπειρία!!