Μετά απο την ιδέα του φίλου περάκη του δημήτρη ανοίγω αυτό το τόπικ με φιλοσοφίες και γενικά ρακοφιλοσοφίες
Εμπρός λοιπόν φορτώστεεεεεεεεεεεεεε
κάνω την αρχή και οποιος θέλει ελεύθερα ποστάρει ... παμε φύγαμε
Ένα δελφίνι ονειρεύεται..
«Ποιος είσαι;»
«Είμαι ένας καρχαρίας και δεν έπρεπε να μου μιλάς, εμείς τρώμε εσάς τα δελφίνια, θα έπρεπε να με φοβάσαι!»
«Δεν φοβάμαι κάτι που δεν γνωρίζω»
Ο καρχαρίας σάστισε, κανένα δελφίνι δεν του είχε μιλήσει ποτέ έτσι..
«Να είσαι προσεκτικός.. υπάρχουν πολλοί κίνδυνοι στην ανοιχτή θάλασσα» είπε ο καρχαρίας περισσότερο με περιέργεια παρά με θυμό..
«Που είναι οι φίλοι σου;»
«Μάλλον θα ψαρεύουν στη σιγουριά της λιμνοθάλασσας» απάντησε το δελφίνι.
«Και εσύ τι κάνεις εδώ μονάχος μακριά από τους ομοίους σου;» επέμεινε ο καρχαρίας.
«Ακολουθώ το όνειρο μου.. αναζητώ το τέλειο κύμα..»

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή που δε μας μένει άλλο παρά να διαλέξουμε το δρόμο μας.
κάποια στιγμή που πρέπει να ζωντανέψουμε τα όνειρά μας,
και να υπερασπιστούμε αυτά που πιστεύουμε.
Στην πιο βαθιά απελπισία έχεις την ευκαιρία να βρεις τον πραγματικό σου εαυτό
όπως τα όνειρα ζωντανεύουν τη στιγμή που το περιμένεις λιγότερο
Ίσως τα όνειρα να είναι φτιαγμένα από σκληρή δουλειά.
Προσπαθώντας να την αποφύγουμε, μπορεί να χάσουμε απ' τα μάτια μας το λόγο που μας έκανε να ονειρευτούμε,
και στο τέλος, να ανακαλύψουμε ότι το όνειρο δεν μας ανήκει πια.
Τη στιγμή που θέλεις να παραιτηθείς,
τη στιγμή που νομίζεις ότι η ζωή σου παίζει σκληρά παιχνίδια,
σκέψου ποιος είσαι.
Θυμήσου το όνειρό σου







Κατά την συνήθεια μου θα κλείσω με ενα τραγούδι απο τα Νορβηγικά << Διάφανα κρίνα >> ...........

γεια σου ρε φίλεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε δροσουλίτη!!!!

Είναι κάποιες φορές που κλείνω τα μάτια και σταματάω να σκέφτομαι..
Και κάποιες άλλες που φοβάμαι να τα κλείσω..
Είναι φορές που μπερδεύω το ''πρέπει'' με το ''θέλω''
Φορές που λέω πρέπει αλλά δεν θέλω..
Απόψε δεν σου κρύβω οτι πήγα να χάσω τον έλεγχο..
Και τρόμαξα...
Δεν ηταν μέσα στα σχέδια μου..
Κάπως αλλιώς το φανταζόμουν..
Φοβάμαι να συνεχίσω ..
Πρίν λίγο καιρό ξαναβρήκα τον εαυτό μου..
Σήμερα κόντεψα να τον ξαναχάσω..
Δεν φταίς εσυ..
Εγώ είμαι εκείνoς που φταίω..
Εγώ σου άνοιξα την πόρτα και εσυ στάθηκες απο κάτω..
δεν έκανες βήμα ούτε προς τα μέσα ούτε προς τα έξω..

Και ναι είναι αλήθεια, φοβήθηκα να την κλείσω..
Μη με ρωτήσεις γιατί..
Τα επειδή μου τελείωσαν..

Σήμερα κοίταζα για ώρες την ανοιχτή πόρτα και προσπαθούσα να καταλάβω..
Να καταλάβω για ποιό λόγο είναι ανοιχτή..
Δεν βρήκα κανένα..
Σηκώθηκα και την έκλεισα...
Χειμώνιασε πια.. Ξεπάγιασα...

Όλο μεγαλώνω όλο απογοητεύω και απογοητεύομαι..
Δε με ενοχλεί τόσο που θα με αφήσεις (το περίμενα.. το περιμένω).Πιο πολύ με ενοχλεί που τώρα πρέπει και πάλι να μάθω να λέω «καληνύχτα» στον εαυτό μου πριν αποκοιμηθεί και να ψιθυρίζω «κουράγιο» όταν όλα πάνε στραβά. Στην τελική μόνοι δε γεννιόμαστε; Γιατί ξαφνιάζομαι που μετράω αρχές κι όχι τηλεφωνικές κάρτες; Θα αλλάξω κάποια στιγμή συλλογή και θα μαζεύω ...δε θα μαζεύω.. Θα σκορπώ… Όπως και τώρα...Εμένα…

Τού Νεκτάριου λεουνάκη απο το συρίλι πλατανιά !!!!!!
" Η ΜΑΝΑ ΚΡΗΤΗ "

"Η μάνα Κρήτη τέσσερα κοπέλια αναθρέφει".

Είναι βαρύ το ζάλο μου στου σήμερα τη στράτα

γιατί στη ράχη κουβαλώ τα θλιβερά μαντάτα.

Σπρώχνει του λάθους η οργή στση συννεφιάς τη σκέψη

και ήρθε το παράπονο το γέλιο μου να κλέψει

Η παγωμένη αναπνιά του γέρο Ψηλορείτη

σκεπάζει δίχως να ρωτά κάθε γωνιά στην Κρήτη

Δαντελωτές ακρογιαλιές με ήλιο χρυσαφένιο

πλέκουν υφάδι πλουμιστό αργυρομεταξένιο

Που μοιάζει με ζεστό γαμπά στου χρόνου το χειμώνα

μέσα στου νου τη σκοτεινή κι αμάλαγη κρυψώνα

Στον ίδιο ουρανό πετούν τα όνειρα κι αγγίζουν

τσι πεθυμιάς το ξέτρουλο δίχως να ξεχωρίζουν

Τη μάνα απού γέννησε τα τέσσερα κοπέλια

και τα αναθρέφει στση πλαγιές με πόνους και με γέλια

Ατίθασα και διαλεχτά σκαρνεύονται και μοιάζουν

με τα μεγάλα κύματα που δε καταλαγιάζουν

Κλουθούνε κάθε εποχή, τσακώνονται, πεισμώνουν

αντροπατούν και προκαλούν να τα αποκαρώνουν

Με τσι εχθρούς είναι εχθροί και με τσι φίλους φίλοι

και άφτουνε στα δύσκολα τση υπομονής καντήλι

Βάζει συρματοπλέγματα κι αγκάθινα στεφάνια

του εγωισμού η ψεύτικη και πλάνα περηφάνια

Χωρίζει 'τα στα τέσσερα και τα εξαθλιώνει

και δίχως μάχη νικητές λογιάζονται οι πόνοι

Μοιράζονται και τη σκια που τ' ακλουθά και ζούνε

σα τσι φαμέγιους του σεβντά που αγάπη δεν θα βρούνε

Ξαδέρφια είναι του κακού και ζιμπραγά στη θλίψη

γιατί το αγνό συναίσθημα τα 'χει εγκαταλείψει

Μα σα ξυπνούν με το σκοπό στη φιλντισένια λύρα

τα χερια αρματώνουνε και πολεμούν τη μοίρα

Αγγίζουνε το όνειρο με το αργυρό δοξάρι

και την τιμή αφήνουνε το δρόμο τση να πάρει

Μ' ένα χορό παλαιικό οι Κρήτες θα αποδείξουν

πως είναι ούλοι μια γροθιά το μίσος τους να πνίξουν

Απόγονοι του Μίνωα στου ουρανού τσι ρούγες

πετάξετε σαν αετοί μ' ατσάλινες φτερούγες

Κτίσετε πέτρινη φωλιά κι ομόνοια στα όρη

και γίνετε τσ' αγνής φιλιάς τρανοί μανταδοφόροι

Πράμα δεν είναι ικανό τα αδέλφια να χωρίσει

το ίδιο γάλα τα 'θρεψε και τα 'χει αναστήσει

Η μάνα Κρήτη καλλουργά, θερίζει το χρυσάφι

και τα κοπέλια σπέρνουνε το γόνιμο χωράφι

Να γίνει τούτο το νησί τεράστιο αλώνι

ν' αλέθουν τα γεννήματα να θρέφονται οι χρόνοι

Να συμπονεί ο γης τ'αλλού τον κόπο να φροντίζει

και δίκαια τα αλεστικά στα ίσα να χωρίζει

Ισάξια χαρίσματα και θέση στην καρδιά τζη

έχουν κι απολαμβάνουνε τα τέσσερα παιδιά τζη

Και όταν η Κρήτη τα θωρεί με ζάλα αγαπημένα

γίνονται αναστάσιμοι ύμνοι τα πικραμένα.

Μου είπες ένα βράδυ:Φοβάσαι να ζήσεις μετά από όσα πέρασες;

Κι από τότε κάτι έχει παγώσει μέσα μου...
Κι εσύ που ξέρεις αν φοβάμαι να ζήσω;
Το αντιλαμβάνεσαι μέσα από τα δικά σου μέτρα και σταθμά!
Αυτό που κάνουμε εμείς οι άνθρωποι και κρίνουμε τις ζωές των άλλων βάσει των δικών μας φόβων και πεποιθήσεων.
Πως μπορείς να ξέρεις;κανείς δεν μπορεί να έρθει στη θέση του άλλου...
ποτέ δεν με ρώτησες αλλά και εγώ δεν σου είπα...
Αν λοιπόν θες να μάθεις τι είναι ζωή για μένα,είναι να είσαι αληθινός,
να είσαι ο εαυτός σου,να πατάς γερά στα πόδια σου και να ζεις την κάθε στιγμή
με αγάπη και σεβασμό για τον εαυτό σου και για τους συνανθρώπους σου.
Ζωή είναι, να είσαι ένα μικρό παιδί στη ψυχή γεμάτο αθωότητα,ανεμελιά,
χαρά,αυθορμητισμό,ειλικρίνεια,φαντασία,ελευθερία...
Να ζεις χωρίς φόβο,να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου,την ευθύνη για όσα έκανες και για όσα δεν έκανες.
Να έχεις τους ανθρώπους κοντά σου για αυτό που είναι,χωρίς προσδοκίες,χωρίς σκοπιμότητες,χωρίς ρόλους.
Να εμπιστεύεσαι το θεό,τον εαυτό σου,για ότι κι αν συμβεί γιατί αυτό είναι η ζωή.
Ζωή είναι,το απρόβλεπτο,το απεριόριστο γιατί προσπαθώντας να τη βάλεις σε καλούπια τη χάνεις μέσα από τα χέρια σου...
Ζωή είναι να παραδίνεσαι,να αφήνεσαι,πέρα από φόβους από εγωισμούς .
Κι αν μου πεις ότι ζωή είναι να έχεις,θα σου πω ότι έχεις δίκιο μόνο αν μου πεις
ότι όλη σου η περιουσία είναι η ψυχή σου.
Να είσαι ένας εξερευνητής,να ανακαλύπτεις το καινούριο κι αν αυτό θα χαθεί δεν πειράζει κάτι καινούριο θα βρεθεί και πάλι μπροστά σου!
Εξάλλου τίποτα δεν μας ανήκει!
Ζωή είναι να μπορείς να χαρείς και να δεις την ομορφιά που εμπεριέχεται στα πάντα,
την ομορφιά ενός λουλουδιού,του σύμπαντος,την ομορφιά στη ψυχή του κάθε ανθρώπου
Κι όσο για το θάνατο,θα έρθει κάποια στιγμή ως ένα γεγονός,που θα χάσεις την υλική σου υπόσταση...
Τότε θα πεθάνεις μια φορά,μα αν δε ζήσεις θα πεθαίνεις κάθε μέρα.

Υ.Γ Θέλω να ζήσω και σε αγαπώ τόσο πολύ που σε απελευθερώνω,δεν το βλέπεις;
Φοβάσαι καρδιά μου,το ξέρω...
Θέλω να είμαι μαζί σου αλλά με έναν άλλο τρόπο, χωρίς φόβο, με αγάπη.

Να μάθεις να φεύγεις!!!

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.

Να φεύγεις – αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο
Να τρέχεις μακρυά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.

Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου
(Όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας – αποδέξου το).

Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας
Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι – από ʽκει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε
Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες.

Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις
Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη
Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.

Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο
Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω – δεν τους το χρωστάς
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου
Μην πιστεύεις αυτά που λένε – η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.

Να μην συγχωρείς όσους δεν σου έπλυναν τα πόδια σου με δάκρυα μετανοίας
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, οι τρίτες για τους γελοίους
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση την σχέση την κοροϊδία κοροϊδία
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό
κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλυφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο.

Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα, όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου
Και. Να μάθεις να φεύγεις. Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα
Να φεύγεις από όσα νόμισες γιʼ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σʼ αυτά.