Tελευταίο τσιγάρο

(Το συγκεκριμενο διηγημα το εγραψα παιρνοντας ιδεα απο μια παλια ιστοριουλα του αγαπημενου Κωστη Γκιμοσουλη και ειναι προφανως καθαρη φαντασια... αλλα και παλι μπορει και οχι...)


Τραβηξα μια τελευταια, βαθεια τζουρα απο το τσιγαρο. «Καποτε πρεπει να τον κοψω αυτο το διαολο», σκεφτηκα.
Το πεταξα στο χωμα και το πατησα βαθια στο βρεγμενο χωμα με τη μποτα μου να σβησει. Μακαρι και οι σκεψεις που με στοιχειωναν να εσβηναν τοσο ευκολα.

Εφερα στο νου μου το περασμενο βραδυ. Θυμαμαι οτι ειχα μολις γυρισει απο την βραδυνη μου περιπλανηση στην κοιμησμενη πολη οταν χτυπησε το κινητο. Καποτε ενας τρελλος μου ειχε πει οτι οταν το τηλεφωνο χτυπησει μεσα στην αγρια νυχτα δεν ειναι ποτε για καλο. Τελικα ειχε δικιο.

«Θελω να σε δω»

Πως μπορουν 4 μικρες λεξεις να τσακισουν εναν ανθρωπο; Ξεπερναμε, ξεχναμε, αλλαζουμε σπιτια, δουλειες, σχεσεις και λεμε με στομφο οτι αλλαξαμε… Παταμε γερα στα ποδια μας τωρα! Ναι, καλα μαλ@κα! Και μετα ερχεται μια μικρη κουβεντα, σαν ψιθυρος σε ονειρο, για να τα ριξει ολα κατω σαν τραπουλοχαρτα και καθεσαι εσυ τωρα να χαζευεις τα ερειπια και αναρωτιεσαι τι στο διαολο εγινε.

Ανεβηκα στο σπιτι. Χρειαζομαι ενα ποτο.
Γεμισα το ποτηρι και εκατσα σιωπηλος να κοιταζω το κινητο. Μηπως να την παρω τηλεφωνο; Να δω τι θελει;
Οχι! Πανε 4 ολοκληρα χρονια ρε απο τοτε που απλα εφυγε και μου στελνει τωρα στα καλα καθουμενα μηνυμα οτι θελει να με δει; Σιγα μην απαντησω!

Βεβαια αυτη η απεγνωσμενη προσπαθεια μου να το παιξω δυνατος δεν θα επειθε ουτε ενα 5χρονο σε μονιμη αφασια, ποσο μαλλον τον ιδιο μου τον εαυτο. Η αληθεια ηταν οτι ποτε δεν κλεισαμε τον κυκλο μας… Οταν εκεινο το παγωμενο πρωινο μου ειπε να χωρισουμε ο κυκλος εμεινε λειψος. Σαν να πεσαν οι τιτλοι του τελους στα μισα της υποθεσης.
Κατεβασα το ουισκι και πηρα μια βαθεια ανασα: «Πρεπει να παω να τη βρω!»

Το επομενο πρωι ολα εγιναν με την ταχυτητα εκεινου που κανει κατι παρατολμο και δεν θελει να κοψει μην τυχον και σκεφτει καλυτερα και δει οτι αυτο που κανει μπορει να ειναι απλα μια καταστροφικη μαλακια.
Τηλεφωνησα στο γραφειο και πηρα την αδεια που μου χρωστουσε ο διευθυντης απο το περσινο καλοκαιρι. Ουτως η αλλως η δουλεια τωρα το χειμωνα ηταν ελαχιστη και ο χοντρος με ειχε φαει να την παρω τωρα. Προφανως, αφου θα μπορουσε να με πηζει ο κοπανος ολο το καλοκαιρι που η σεζον θα ανοιγε. Ας ειναι.

Πεταξα μερικα ρουχα μεσα στις βαλιτσες της μηχανης, μπουφαν, κρανος, γαντια, μποτες και παμε.
Ετσι τωρα ημουν λιγο εξω απο τη Μαλεσινα, στην ακρη του δρομου, να σβηνω το τσιγαρο και μαζι και τις σκεψεις μου.

Στο βαθος ο ουρανος απειλητικος και γκριζος, γεματος βαρια συννεφα που αλλαζανε θεση συνεχεια. Το κρυο του Γεναρη με τρυπουσε μεχρι το κοκκαλο και το χιονονερο που ειχε αρχισει απο ωρα να πεφτει εκανε τα πραγματα ακομα πιο δυσκολα.

Εβαλα μπροστα τη μηχανη, κουμπωσα το μπουφαν και ανεβηκα. «Και τωρα μ@λ@κ@ οι δυο μας. Θα σου μετρησω το χρονο ποντο ποντο ρε π**στη μου».
Κουμπωσα πρωτη στο βαρυ μοτερ και το πισω λαστιχο πασχιζε να ζεσταθει και να κρατησει τη μηχανη στο δρομο: «Εσυ δεν ησουνα που μου ελεγες ότι θα ειμαστε παντα μαζι;»
2α, 130… «Τις νυχτες μου ειχες πει ότι ηθελες να σε κραταω αγκαλια για να μην χαθεις στα ονειρα σου»
3η, 170… «Τα πρωινα που ξυπνουσαμε μαζι και μου εφτιαχνες σοκολατα ζεστη και επανω εφτιαχνες σχεδιακια με καρδουλες και ζωακια. Θυμασαι;»
4η, 200… «Που ησουν όταν εκλεισες εκεινο το βραδυ το τηλεφωνο που αποφασισες να ειμαστε χωρια;»
5η, 230… «Που ειναι τα ταξιδια που ηθελες να σε πηγαινω με τη μηχανη μας;»
6η, 255… και σπαει. «ΕΔΩ ρε μετριουνται όλα! Τιποτα δεν χανεται. Τιποτε δεν σβηνει. Τιποτα δεν μενει πισω οσο και αν τρεξεις…»

Το γερικο τετρακυλινδρο το ελεγε ακομα η ψυχουλα του. Ανεβαινα την ερημη εθνικη και το μοτερ εσπαγε την ησυχια του πρωινου ουρλιαζοντας, σαν να κλαιει για οσα δεν προλαβαμε να δουμε μαζι.

Αληθεια ξερεις ότι σε όλα αυτά τα μερη που ειχαμε παει, δεν βρηκα το κουραγιο να ξαναπερασω ΠΟΤΕ μην τυχον και με βρουν οι αναμνησεις σου σε καμια γωνια και με τσακισουν; Εκτελεστικο αποσπασμα κανονικα και εγω στα 5 μετρα. Δεν θα εκανα όμως τη χαρη πια σε κανεναν. Ετσι ελεγα σε ολους και σε μενα. Ο μονος που μπορουσε όμως να με τσακισει ησουν εσυ. Και εφταναν 4 ρημαδες λεξεις για να με φερουν πισω σε όλα αυτά που ηθελα τοσο να ξεχασω.

Και το παλεψα αληθεια ξερεις, όπως τα φιλαρακια που και αυτοι προσπαθησαν να απαλλαχτουν από τους δικους τους σταυρους… Ειρωνικο δεν ειναι; Καβαλαμε τα κυβικα μας και νοιωθουμε δυνατοι… Ότι τιποτα δεν μας αγγιζει… Τα τουμπανιαζουμε, τα φορτωνουμε ένα σωρο καλουδια να γινουν ακομα πιο δυνατα, ακομα πιο γρηγορα, αλλα ξερουμε ότι υπαρχει κατι το οποιο ποτε δεν θα καταφερουμε να προσπερασουμε: τις σκεψεις μας. Η μαλλον οχι. Υπαρχει ενας τροπος. Και καποια αδερφια τον βρηκανε. Δυστυχως...

Τα διοδια της εθνικης στο βαθος του δρομου με εβγαλαν αποτομα από τις σκεψεις μου και εκοψα για να τα περασω. Στο γκισε ενας βαριεστημενος και παγωμενος υπαλληλος μου εκανε νοημα να περασω. Καλο σημαδι αυτό.
Του εκανα νοημα ευχαριστω και εκοψα δεξια να βαλω τα γαντια.

- Παιζει να βρουμε χωρο για εναν ακομα πανω στη σελα σου;
Ξαφνιαστικα. Γυρισα στη μερια που ακουστηκε η φωνη και την ειδα. Ενα κοριτσι γυρω στα 25 με κοντο μαλι μαζεμενο σε προχειρο κοτσο, φουλαρι στο λαιμο και ταλαιπωρημενο τζακετ μηχανης με κοιτουσε: Λοιπον;

Χαμογελασα: Κατι θα κανουμε.
Κατεβηκα και ανοιξα τη βαλιτσα βγαζοντας το παλιο κρανος που κουβαλαγα παντα μαζι τις καθημερινες.
- Δεν ειναι και Arai αλλα θα κανει. Γαντια εχεις;
- Εχω κατι λεπτα δερματινα αλλα γενικα δεν φοραω.

Το κρυο ομως και η μηχανη δεν αστειευονται και τα παλια μαυρα σημαδια σαν αποτυχημενο τατουαζ στο δεξι χερι μου το θυμιζαν αυτο καλα. Επιασα ενα αλλο ζευγαρι γαντια που ειχα μαζι μου και της τα πεταξα: "Παρε. Θα με ευχαριστησεις αργοτερα."

Ανεβηκε στη μηχανη και κουλουριαστηκε πανω στην πλατη μου. Ποσο μου ειχε λειψει αυτη η επαφη Χριστε μου! Αυτη η ζεστασια του αλλου σωματος. Στα παγωμενα πρωινα πανω στη μηχανη και τα ιδρωμενα βραδια σε τσαλακωμενα σεντονια...
Εδιωξα αυτες τις σκεψεις οσο γρηγορα ηρθαν και γυρισα το κλειδι στη μιζα. Το τετρακυλινδρο γρυλισε βαρια και η μηχανη ξεκινησε να ρολαει ραθυμα στην ερημη εθνικη οδο.

- Που πας τελικα; τη ρωτησα. Δεν μου απαντησε, μονο σφιχτηκε ακομα πιο πολυ επανω μου. Οδηγα. Δεν θα χαλουσα χατηρι.

Ο παγωμενος αερας πανω στη μηχανη ειναι παραξενο πραγμα τελικα. Σε ποναει αλλα σου φερνει και χιλιες σκεψεις στο μυαλο. Λες και ταξιδευουνε μαζι του οι σκεψεις, μπαινουν κατω απο τα μανικια στο μπουφαν, στη ραχη της πλατης σου και κυλανε κατω και σε αγκαλιαζουν. Και οσο κι αν θες δεν μπορεις να τις γλυτωσεις...

Και το αντιδοτο στο κρυο και τις σκεψεις κοινο: Η ανθρωπινη επαφη.
Ποσο δυσκολη ομως ειναι τελικα ετσι που εχουμε κανει τις ζωες μας! Κλεισμενοι σε στεγανα, με τις ζωες μας τακτοποιημενες, ηρεμες, βολεμενες... Κουτακια. Εμεις και τα κουτακια μας. Ολα βαλμενα στη σειρα, τακτικα και ομορφα, βολικα και ησυχα. Ασφαλεις στη γνωση οτι εχουμε τον ελεγχο. Οτι ειμαστε κυριοι του εαυτου μας και των οσων μας αφορουν. Σπιτι, δουλεια, σχεση, οικογενεια.
Και μεσα σε αυτο τον βαλτο που τον λεμε ζωη εμεις χανουμε τις ζωες μας που περνανε παντα 2 μετρα παραπερα.
Σε αυτο που δεν καναμε.
Σε αυτο που δεν ειπαμε.
Σε αυτον που δεν αγγιξαμε.

Και γιατι δεν κανουμε κατι για αυτο αφου ξερουμε οτι το πλοιο βουλιαζει και εμεις χαιρεταμε αμεριμνα στην πλωρη; Μα γιατι θελει κοτσια η αλλαγη μωρο μου! Θελει τρελα να κλεισεις τα ματια, να παρεις την αποφαση και να κανεις βουτια στο κενο! Και αν δεν ειναι εκει κανεις για να σε πιασει; Και αν πεσω και δεν ξανασηκωθω; Και αν χαλασω την βολικη ηρεμια μου για κατι που μου βγει σκαρτο; Μηπως θα κανω λαθος;

Εγω ειχα εδω και πολλα χρονια παψει να βολευομαι στα κουτακια της ζωης μου. Εβαλα φωτια σε οσα με κρατουσαν βολεμενο, αγαπησα τους τρελους καμμενους ονειροπολους, εβγαλα τη γλωσσα στα πρεπει και αγκαλιασα τα θελω των ονειρων μου! Γιατι αξιζει να ζεις για ενα ονειρο και ας ειναι η φωτια του να σε καψει οπως ελεγε και το τραγουδακι...

Και να λοιπον που για μια τρελα ημουν εδω τωρα. Το λαμπακι της βενζινης με ξυπνησε αποτομα απο τις σκεψεις μου. Γυρισα και φωναξα πανω απο τον αερα στην κοπελα. Κρυωνεις; Θα κανουμε μια σταση για βενζινη οπου βρουμε.

Βγηκα στην πρωτη εξοδο και ακολουθησα ενα στενο γκριζο επαρχιακο δρομο. Ερημια παντου. Στο βαθος μια ταμπελα εδειχνε βενζινη στα 2 χιλιομετρα. Μπηκα στο αθλιο βενζιναδικο και εσβησα. Ετσι οπως ημουνα τωρα απο το κρυο το μερος θα μπορουσε να ηταν το Χιλτον.
Γυρισα και κοιταξα την κοπελα. Ηταν πολυ ομορφη τελικα. Τα ματια της ηταν φωτεινα και ενα απροσδιοριστο χρωμα αναμεσα σε πρασινο και καφε που τα εκανε να μοιαζουν ακομα πιο εξωτικα. Τα μαγουλα της ηταν κατακοκκινα απο το κρυο και το χρωμα του προσωπου της σταρενιο. Ειχε οντως κατι το απροσδιοριστα ομορφο επανω της.

Γυρισε προς το μερος μου χτυπωντας τα ποδια της για να ζεσταθει:

- Βρωμοκρυο.
- Οντως.
- Σε ευχαριστω που με μαζεψες. Ο τελευταιος που εκανα οτοστοπ μου την επεσε στη ψυχρα και τον διαολοστειλα. Λιγουρια!
- Μην το σκεφτεσαι. Εξαλλου, και εγω παρεα εψαχνα.
- Που πας;
- Μεγαλη ιστορια.

Εβαλε τα γελια με ενα γελιο μικρου παιδιου: Α καταλαβα! Γκομενα στη μεση ε;
- Μεγαλη ιστορια. Εσυ που πας;
- Ειπα να φυγω λιγο απο το σπιτι και να αλλαξω παραστασεις. Εχω μια φιλη λιγο πιο εξω απο τη Λαμια και ειπα να παω να τη βρω.
- Καλο ειναι να αλλαζουμε. Παραστασεις προφανως.
- ....
- Ε τελοσπαντων και εγω προς τα βορεια πηγαινω, οποτε θα σε παω μεχρι εκει.

Σταθηκε για μια στιγμη να με κοιταζει σιωπηλη και τοσο εντονα που ηταν σαν τα ματια της να ακτινογραφουν τις βαθυτερες σκεψεις μου κατευθειαν. Μου χαμογελασε και οι ακρες των χειλιων της τρεμοπαιξαν ασυναισθητα.
- Να σαι καλα! Ομως πηρες μαζι σου μια αγνωστη και δεν σου ειπα ακομα το ονομα μου. Φωτεινη.
- "Ταιριαστο ονομα! Οδυσσεας.
- "Παρομοιως" μου αντιγυρισε και τα γελια μας εσπασαν στιγμιαια την μουντη σιωπη που σκεπαζε σαν πεπλο το χειμωνιατικο σκηνικο του ερημου τοπιου.

Ο βενζινας, ενας ζαρωμενος καχεκτικος παππους βγηκε ξεροβηχοντας και ηρθε στο μερος μας. Γεμισα τη μηχανη και βγηκαμε ξανα στο δρομο. Η Φωτεινη σφιγγοταν πανω στη πλατη μου ενω ειχε ακουμπησει τα χερια της στα ποδια μου προφανως για να στηριζεται καλυτερα. Δεν θα με εβρισκες να παραπονιομουν.

Ημασταν κοντα στη Λαμια και ειπα να συνεχισουμε απο τους επαρχιακους. Τουλαχιστον θα αποφευγαμε τη μονοτονια της εθνικης. Αυτο ελεγα στον εαυτο μου μπας και με πεισω οτι δεν εψαχνα για δικαιολογιες να παρατεινω την απροσδοκητη επαφη με αυτο το ζεστο σωμα που καθοταν τωρα στην σελα της μηχανης.

Τα γυρω βουνα ηταν κατασπρα και δημιουργουσαν ενα μοναδικο χειμωνιατικο σκηνικο.
Σηκωσε τη ζελατινα και με εσφιξε με ενθουσιασμο. "Τελικα οταν εισαι πανω στη μηχανη ολα δειχνουν πιο ζωντανα!" ειπε προσπαθοντας να ακουστει πανω απο το βουητο του αερα που σφυριζε στα αυτια μας.
- Ετσι ειναι. Η μαγεια της επαφης με την φυση, και ενας ακομα λογος που λατρευω τη μηχανη... Γινεσαι ενα με το τοπιο γυρω σου, παλευεις τους καιρους και νοιωθεις στο πετσι σου τα παντα. Την αγαπαω γιατι μου θυμιζει οτι ειμαι ακομα ζωντανος!

Για πρωτη φορα εδω και καιρο επιασα τον εαυτο μου να χαμογελαει διαπλατα και απολαυσα την αισθηση. Η Τελεια Στιγμη!

Ο δρομος αρχισε να κατηφοριζει προς τη Λαμια και μας πηγαινε μεσα απο μικρα και μεγαλυτερα χωριουδακια. Με χτυπησε στην πλατη. Τι θα ελεγες να κανουμε μια σταση καπου να πιουμε κατι ζεστο; Δεν την παλευω με αυτο το κρυο.

Σταματησα εξω απο ενα μικρο καφενεδακι στην πλατεια του χωριου που ημασταν και εσβησα τη μηχανη.
Μπηκαμε μεσα. Το μερος γραφικο και ζεστο. Αποφυγαμε τα εντονα βλεμματα αποριας απο τους λιγους παππουδες στην εισοδο και ανεβηκαμε στο πρωτο οροφο. Το μερος ηταν σαν σοφιτα με εντονα επικλινη οροφη. Στις γωνιες μεγαλες μαξιλαρες και ξυλινα τραπεζακια. Τελεια! Χωθηκαμε στη γωνια και κατσαμε σιωπηλοι.

- Τι;
- Τιποτα.

Αν υπαρχει ΜΙΑ σταθερα στο Συμπαν ειναι οτι οταν καποιος αντρας ρωτησει μια κοπελα τι σκεφτεται, αυτη θα απαντησει «τιποτα». Ποιοι νομοι της Βαρυτητας και κουραφεξαλα; Εδω ειναι το μεγα μυστηριο της φυσης μεγαλε! Η Γυναικα, το γενους θυλικου εκεινο ακατανοητο, αψυχολογητο, ανυποτακτο Ον, που αναθεμα και αν καταλαβε κανεις ποτε πως σκεφτεται και πως λειτουργει...
Παντως εμενα μια φορα αυτη η ατακα παντα εκανε burnouts πανω στο νευρικο μου συστημα.

Την ενοιωσα να με κοιταει παλι με αυτο το διαπεραστικο της βλεμμα με ενα τεραστιο γλυκο χαμογελο, κατι αναμεσα στην απολυτη αμηχανια και την απεραντη λατρεια και χαμογελασα σαν χαζος. Παλι. Τι μου συνεβαινε; Δεν ηθελα να της το πω αλλα για καποιο ανεξηγητο λογο με μαγνητιζε αυτο ακριβως το βλεμμα και το χαμογελο της. Το ακομα ομως πιο ανεξηγητο ηταν οτι ενοιωθα τις παλιες μου σκεψεις να κυλανε πανω απο τους ωμους μου και να πεφτουν στο πατωμα σαν παλια σακκια, σαν αχρηστα μπαγκαζια.

Ειναι καποιες σπανιες στιγμες που τα ματια λενε οτι δεν μπορουν να πουν τα χειλη. Μα πως ηταν δυνατον; Μια γνωριμια απο το πουθενα, ενας ανθρωπος που μολις ειχα γνωρισει και κοιταζοντας την το μυαλο μου αδειαζε απο ολα τα παλια βαρη. Το χθεσινοβραδυνο μηνυμα στο κινητο τωρα ηταν σαν ενα κακο ονειρο και το μονο που μπορουσα να κανω τωρα ειναι να καθομαι και να κοιταζω σαν χαμενος.

Εσπασε τη σιωπη με αυτο το παιδικο της γελιο και εκανε μια μικρη γκριματσα: Τι εγινε παιδακι μου; Το κρυο σου κατεψυξε το μυαλο και δεν εχασες την ικανοτητα να μιλας; Ελπιζω να παρεμεινε η ικανοτητα να ακους γιατι τζαμπα θα μιλαω τοση ωρα!
- Δεν ειναι αυτο βρε συ. Απλα ψιλοχαζεψα και αφαιρεθηκα.
- Τι;
- .... Τελικα δεν μου ειπες! Ενταξει με τα γαντια και το κρανος;
- Ου ναι μια χαρα! Νομιζα οτι δεν θα αντεξω εκει πισω στα ανεμοδαρμενα υψη αλλα τελικα ηταν μια χαρα!
- Ωραια γιατι ειχα μια ανησυχια οσο να ʽναι. Εξαλλου και ο προορισμος μας δεν ειναι μακρυα.
Με καρφωσε με το βλεμα και ειπε σιγα λες και το ελεγε για να το ακουσει ο εαυτος της. Ενταξει... Δεν βιαζομαστε κιολας.

Καθως η ωρα προχωρουσε, αρχισε να μου μιλαει για ενα σωρο πραγματα. Για τους δικους της, για τις σπουδες της, για σχεσεις και ηταν λες και γνωριζομαστε χρονια... Εγω απλα συμπληρωνα τις σκεψεις της και αυτη τις δικες μου. Συμφωνια αποψεων; Χημεια; Συμπτωση;

Την κοιτουσα να μιλαει ασταματητα, να γελαει, να λεει αστειακια και μετα να τα παιρνει πισω «μη μου δινεις σημασια μωρε! Μ@λ@κιες λεω! χιχιχι» και εγω την ακουγα αχορταγα λες και η φωνη της ηταν γαργαρο νερο για την διψασμενη ψυχη μου και δεν ηξερα αν επρεπε να της κλεισω το στομα με το χερι η με χιλια φιλια!

Ηθελα να την κοιταζω, να την ακουω, να της μιλαω, μα τι διαολο μου συνεβαινε πια; 40 χρονων μουλαρι και ενοιωθα λες και ημουν ξανα 16 απεναντι στην πρωτη μου μεγαλη καψουρα! Τοτε που επαιρνες επιτελους το κουραγιο να πας να μιλησεις και το στομαχι ηταν κομπος και η ψυχη στην κωλοτσεπη....

Σταματησε και με κοιταξε.
- Με επιασε η πολυλογια μου παλι ε;
- Οχι δεν πειραζει. Μια χαρα! Μου αρεσει να σε ακουω. Ξερεις, δεν ξερω πως θα σου ακουστει αλλα μου αρεσε που ετυχε αυτη η γνωριμια μας σημερα.
- Και εμενα... Πολυ...
- ...
- ....

Ηθελα να της πω οτι την ευχαριστουσα γιατι μπηκε σαν φρεσκος αερας στο αραχνιασμενο δωματιο του μυαλου μου και ξεσκονισε παλιες ιδεες, σκεψεις και συναισθηματα. Δεν της το ειπα ομως γιατι θα με περνουσε για τρελο. Ομως γιατι με κοιτουσε παλι ετσι με αυτο το μεγαλο χαμογελο στα χειλη της;

Οι σιωπες παλι ελεγαν οσα δεν μπορουσαν να πουν τα στοματα. Ηταν καιρος να πηγαινουμε. Εξαλλου ειχε πιασει να σουρουπωνει και δεν το ειχαμε καλα καλα καταλαβει!

Εβαλα τη μηχανη να ζεσταινεται και την χαζευα που παλευε να βαλει το κρανος και τα γαντια της. Εξʼ οψεως φαινοταν τοσο μαγκακι και δυναμικη, μια κοπελα που δεν μασαει και που μπορει να τα κανει ολα μονη της μια χαρα. Αλλα καποιες στιγμες που αφηνε κατω τις αμυνες της εδειχνε οτι ακριβως πισω απο την κουρτινα εκρυβε ενα ευαισθητο πλασμα που ηθελε πολλα αλλα δεν ηξερε πως να τα ζητησει...

Ανεβηκα στη μηχανη και εκατσε πισω και περασε τα χερια της αυθορμητα γυρω μου. «Ξερεις, εχει αρχισει να μου καλαρεσει εδω πισω τελικα!»

Δεν μιλησα, απλα της εσφιξα το χερι με το γαντι και ξεκινησα τη διαδρομη για τη διασταυρωση της Λαμιας.
Ποσο παραξενα ειχαν ερθει ολα! Οσο μου αρεσε αυτη η απροσδοκητη γνωριμια αλλο τοσο με τρομαζε! Ηταν αληθινη; Ηταν δυνατον να ειναι αληθινη; Πως μπορει να ειχαμε κολλησει τοσο πολυ με το καλημερα; Δεν ειχε λογικη αυτο το πραγμα! Αλλα και παλι που κολλαει η λογικη σε αυτα τα πραγματα ρε γ@μωτο;

Ειχα ξεκινησει το ταξιδι με αφορμη ενα μηνυμα απο τη παλια ζωη μου, ενα φαντασμα του παρελθοντος μου που ειχε ξυπνησει ξαφνικα και ζητουσε τα ρεστα. Ενας κυκλος που δεν ειχε κλεισει και που θελησα να κλεισω.
Με το να παω να την βρω. Ετσι κλεινουν οι κυκλοι εξαλλου. Ετσι δεν ειναι;

Η μηχανη κυλησε αργα φτανοντας στη διασταυρωση. Λαμια αριστερα 5, Αθηνα δεξια 210.
Γυρισα και την κοιταξα μουδιασμενα:
- Εχουμε πλεον σχεδον φτασει. Λογικα η φιλη σου θα σε περιμενει ε; Αργησαμε και λιγ....
Μου εκλεισε το στομα με το χερι χαμογελοντας και εσκυψε μπροστα σπρωχνοντας τον διακοπτη του φλας δεξια: «Καιρος να κλεισουμε τους παλιους μας κυκλους πια...»

ΤΕΛΟΣ

Την έχω διαβάσει πάλι και την ξαναδιάβασα.

Σε ευχαριστούμε για ακόμη μία φορά

Πολύ καλό κείμενο - διήγημα , για αλλη μια φορά Νικόλα ταξίδεψα μεσα απο τα λόγια σου , για αυτο για να μην χαθεί αυτο το υπέροχο κειμενο το μεταφέρω στις τέχνες , μαζί με αλλα αριστουργήματα !!!!!!!!

Rory έγραψε:

Πολύ καλό κείμενο - διήγημα , για αλλη μια φορά Νικόλα ταξίδεψα μεσα απο τα λόγια σου , για αυτο για να μην χαθεί αυτο το υπέροχο κειμενο το μεταφέρω στις τέχνες , μαζί με αλλα αριστουργήματα !!!!!!!!

Σε ευχαριστω πολυ αδερφε για τα καλα σου λογια αλλα νομιζω οτι υπερβαλλεις λιγο...!

Νικος Ταξιδευτης έγραψε:

Rory έγραψε:

Πολύ καλό κείμενο - διήγημα , για αλλη μια φορά Νικόλα ταξίδεψα μεσα απο τα λόγια σου , για αυτο για να μην χαθεί αυτο το υπέροχο κειμενο το μεταφέρω στις τέχνες , μαζί με αλλα αριστουργήματα !!!!!!!!

Σε ευχαριστω πολυ αδερφε για τα καλα σου λογια αλλα νομιζω οτι υπερβαλλεις λιγο...!

Νίκο Ταξιδευτή.....πιο πολύ θα συμφωνήσω με τον "Rory" παρά με 'σένα ....εχεις το χάρισμα του οπτιακουστικού λόγου και καταφέρνεις πραγματικά να μας παιρνεις μαζί σου στα ταξίδια που κάνεις...ειτε πραγματικά ειτε φανταστικά...!!!!!!