Δεν ξέρεις γιατί, πως και πότε κολλάς το μικρόβιο της μοτοσυκλέτας. Δεν ξέρεις ούτε αν το κολλάς ή αν απλά γεννιέσαι με αυτό στο αίμα σου, αν είσαι κάτι σαν φορέας, αν είναι απλά μέσα στο δεσοξυριβοζονουκλεϊνικό οξύ σου. Γιατί δεν το έχουν όλοι? Γιατί κάποιοι αρρωσταίνουν στο απλό άκουσμα του, ενώ οι φορείς γίνονται καλά; Πως εξελίσσεται; Λες να είναι τα μοτο-περιοδικά μολυσμένα και με το «φτου - αλλαγή σελίδας - φτου - αλλαγή σελίδας» να περνά μέσα σου; Μήπως το ανοσοποιητικό σου δεν είναι δυνατό ή προετοιμασμένο να το αντιμετωπίσει; Λες να είναι μετεξέλιξη του ποδήλατου που έκανες μικρός και σαν το πρώτο τσιγάρο που «θα σε οδηγήσει στα ναρκωτικά»; Μήπως τελικά αυτό είναι που σου ρίχνουν στο ποτό σου στα μπαρ; Υπάρχει θεραπεία άραγε;

Και άλλες τέτοιες υπαρξιακές απορίες περνούν από το μυαλό σου κατά καιρούς προσπαθώντας να … τίποτα, σε δουλειά να βρισκόμαστε. Τον τελευταίο δε καιρό που είσαι και άνεργος και τρέχεις για καμιά συνέντευξη, αλλά κυρίως σκουριάζεις σπίτι, σκέφτεσαι χίλιες δυο άλλες παρόμοιες και ανούσιες μαλακίες… Βοηθά και η τηλεόραση σε αυτό με τα σκουπίδια που δείχνει και σου απενεργοποιεί τον εγκέφαλο… Σκέφτεσαι όμως και όλα αυτά τα ωραία και ευχάριστα που είχες προγραμματίσει να κάνεις με απίστευτη λεπτομέρεια πριν την απόλυση (ακόμα και αν ίσως την περίμενες να σου χτυπήσει την πόρτα) και τώρα σε ανησυχούν λόγω του οικονομικού… Είχες προγραμματίσει και ένα ταξίδι στο εξωτερικό με τη μηχανή (και τους φίλους σου) και τις σίγουρες διακοπές σου στη Σαντορίνη, με την ευκαιρία να πας και στο γάμο του κολλητού σου εκεί (ή το ανάποδο), αλλά λόγω οικονομικών, ανεργίας, αβεβαιότητας και αναμονής αύξησης του οικογενειακού «προσωπικού» σκέφτεσαι διπλά και τριπλά τι μπορείς να κόψεις και να γλυτώσεις έξοδα από το budget του έτους… Εξαντλείς μέχρι τελευταία μέρα τις προθεσμίες για τα εισιτήρια, με την ελπίδα μήπως αλλάξει κάτι από θέμα δουλειάς, γιατί είπαμε όλα τα υπόλοιπα που περνούν από το χέρι σου τα έχεις οργανώσει απόλυτα… Σκέφτεσαι, να πας, να μην πας… Να πας να ξεσκάσεις και να αλλάξεις λίγο παραστάσεις από τη μονοτονία της ανεργίας, να καθαρίσει λίγο το μυαλό; Αν τελικά πας, πρέπει να πάρεις κάποια πράγματα για το ταξίδι (επιπλέον έξοδα) ή να βολευτείς με αυτά που έχεις ήδη ή να πάρεις ό,τι είναι απόλυτα απαραίτητο και να την περάσεις σπαρτιάτικα…

Έρχεται λοιπόν μια ακόμα βαρετή Δευτέρα μπροστά στην τηλεόραση, ακόμα μπερδεμένος και αναποφάσιστος ανάμεσα στο «συνετό» και στο «θέλω», 4 μέρες πριν την αναχώρηση του ταξιδιού και 2 μέρες πριν την καταληκτική ημερομηνία για τα εισιτήρια. Έχεις και κάτι δουλίτσες να κανείς εκτός σπιτιού, αν και βαριέσαι (να κάθεσαι, όταν μετά από σχεδόν 20 χρονιά δουλειάς δεν είναι επιλογή σου), ειδικά αν έχεις και απέραντο ελεύθερο χρόνο και όχι πίεση για να προλάβεις όλα, αλλά κάποιος πρέπει να τις κάνει. Ντύνεσαι όπως πάντα πλήρως μοτοσυκλετιστικά και βγαίνεις στη ζέστη για τις δουλειές, αλλά δε ζεσταίνεσαι αν και φοράς πλήρη εξοπλισμό. Βρε λες να μη χρειαστείς καλοκαιρινό παντελόνι για το ταξίδι και να βολευτείς με το χειμωνιάτικο, γλυτώνοντας κάνα 100άρι ?; Καλή φάση, θα δείξει, μόλις γυρίσεις σπίτι από τις δουλειές. Αττική οδός, τοπικοί δρόμοι, ευχαριστιέσαι και λίγο τη βόλτα που έχεις καιρό να κάνεις.

Ώσπου κάποια στιγμή για ανεξήγητο λόγο (όχι αιτία) η Δεύτερα αυτή παύει να είναι βαρετή σαν όλες τις άλλες. Αποκτά ένα περίεργο ενδιαφέρον, χωρίς καν να έχεις κάνει ούτε μια δουλειά από τις to do. Ξαφνικά και ενώ τα φανάρια είναι out of order ένας… πολίτης με ΙΧ αποφασίζει να αγνοήσει εντελώς το STOP που έχει στην πλευρά του και να περάσει απέναντι. Είναι η στιγμή που λες ότι δε συμβαίνει αυτό σε εσένα και είσαι σίγουρος, ότι θα προλάβεις να περάσεις πριν έρθει απειλητικά μπροστά και σου κλείσει τη δίοδο που έχεις, αυτά τα πολύτιμα 50 εκατοστά πλάτος που χρειάζεται για να χωρέσει να περάσει μια μηχανή. Και το πιστεύεις αυτό, ακόμα και όταν βλέπεις μέσα από τη ζελατίνα του schuberth, με την άκρη του ματιού σου, ότι ο προφυλακτήρας του είναι προ των Pilon. Τελικά, δε μπαίνει πρακτικά μπροστά σου και δε σου κλείνει τη δίοδο, αλλά σε εμβολίζει από το πλάι. Όχι μόνο δεν πρόλαβες να περάσεις. Εκ των υστέρων όταν πια είσαι σπίτι βλέπεις τα σημάδια τριβής στο παντελόνι της μηχανής και επιβεβαιώνεις το πώς κατάφερε και διαλύθηκε το πόδι από τη συμπίεση. Μετά την επαφή από τη δεξιά μεριά καταλαβαίνεις ότι τελικά συμβαίνει και σε εσένα… Στο πηγάδι κατούρησες εσύ; Βρίσκεσαι στον αέρα και η μηχανή το ίδιο λίγο πιο πίσω από εσένα ακολουθεί δική της -πιο τρελή και κινηματογραφική- πορεία. Επειδή σου ρίχνει και μερικά κιλά, στάματα -ευτυχώς- πρώτη. Εσύ βλέπεις ότι, με τυχαίο, διπλό loop περνάς σύριζα από την κολώνα του φαναριού και στο καπάκι σύριζα από την κολώνα μιας πινακίδας. Ευτυχώς, γιατί δε θα ήθελες να εκτονωθεί απότομα η ενέργεια σε σταθερό σημείο. Και όπως λέει ο Tom Petty “what goes up must come down” αρχίζει η προσγείωση, σύμφωνα με τη φυσική που κάναμε στο σχολείο. Τελικά υπάρχει βαρύτητα, βρε τον Νεύτωνα! Η αναγκαστική προσγείωση στην άσφαλτο και στη νησίδα δεν είναι και τόσο ελεγχόμενη (όχι ότι ήταν τίποτε άλλο ελεγχόμενο ως τώρα). Ευτυχώς που ο Δήμος Βούλας έχει παρατημένη τη νησίδα και δεν έχει τίποτα κάγκελα. Τα καλά της κρίσης. Με την προσγείωση χτυπάς με το κράνος στο έδαφος. Ουσιαστικά το κράνος κάνει τόσο απίστευτη δουλειά που μέχρι να το πάρεις στα χεριά σου, μέρες μετά το ατύχημα, πιστεύεις ότι δεν έχεις επαφή με το κεφάλι. Με την πτώση φεύγει η ζελατίνα και βλέπεις το χώμα πολύ καθαρά. Σου θυμίζει τα βιντεάκια από το youtube που δείχνουν πτώσεις. Για την ακρίβεια είναι ακριβώς σαν τα βιντεάκια αυτά. Μόλις φτάσει το χώμα στο στόμα και στη μύτη σου καταλαβαίνεις ότι το ζεις, δεν το βλέπεις απλά. Κάποια στιγμή η κινητική ενέργεια μηδενίζει και βρίσκεσαι πεσμένος κάτω (σκεφτόμενος πλέον ότι δε συμβαίνει αυτό σε εσένα). Ενστικτωδώς σηκώνεσαι (αντίδραση επιβίωσης του οργανισμού μάλλον). Πατάς στο αριστερό πόδι και είσαι όρθιος. Πατάς στο δεξί, αλλά δε σε κρατάει και βρίσκεσαι ξανά κάτω, έχοντας πάρει απόφαση ότι θα μείνεις εκεί με το μεσημεριανό ήλιο του καλοκαιριού να σε κοιτάζει κατάματα από το άνοιγμα του κράνους με σαρκασμό, που θα χάσεις το καλοκαίρι και ό,τι είχες προγραμματίσει.

Είναι 13.50. Ο χρόνος νιώθεις ότι σταματά και ότι όλα τα υπόλοιπα γεγονότα που ακολουθούν γίνονται μέσα σε 1-2 λεπτά. Αρχίζεις να ζεσταίνεσαι, παίζει ρολό και το σοκ βέβαια. Τα ισοθερμικά που έτυχε να φοράς ευτυχώς κάνουν δουλειά και δε μουσκεύεις. Ο οργανισμός κάνει μια πρόχειρη αυτοδιάγνωση: πόνος στο δεξί πόδι που είναι σπασμένο και πόνος στο δεξί χέρι που είναι ξαπλωμένο σε άσχετη θέση από το φυσιολογικό εκτός και αν έχεις την ευελιξία της ενόργανης γυμναστικής. Πόνος αποτέλεσμα του βγαλμένου ώμου τελικά (εκείνη την ώρα απλά ελπίζεις να μην είναι ένα ακόμα σπάσιμο). Όλα τα υπόλοιπα του κορμιού είναι ΟΚ, δεν πονάει τίποτα. 2 συμπολίτες είναι ήδη πάνω από εσένα και σε ρωτάνε αν είσαι καλά. Έχουν ήδη ειδοποιήσει αστυνομία και ΕΚΑΒ. 2-3 μέτρα πιο πριν είναι ξαπλωμένη η μηχανή σου. Σε μαύρα χάλια, με χτυπήματα παντού, μέχρι και στο ντεπόζιτο, αφού έσκασε κάτω με αυτό, αλλά δε σε νοιάζει αυτή τη στιγμή. Πιο πριν πάνω στη διασταύρωση και το ΙΧ, και σε αυτό όλος ο προφυλακτήρας του είναι κουρεμένος, αποτέλεσμα της σύγκρουσης.

Ξεχνάς τα to do που έχεις προγραμματίσει εδώ και καιρό και περνάς στα should do. Θέλεις να βγάλεις το κράνος, τα γάντια και να ξεκουμπώσεις το μπουφάν σου, γιατί ζεσταίνεσαι. Ο γιατρός που σταμάτησε να βοηθήσει αρνείται να το βγάλει και καλά κάνει, αλλά ξέρεις ότι δεν πονάς και δεν έχεις χτυπήσει σε κεφάλι (ιδέα σου είναι αυτό βέβαια, γιατί ο λόγος ο που δεν πονάς είναι το καλό κράνος που απορρόφησε το χτύπημα). Παίρνεις την ευθύνη και με το ένα χέρι το βγάζεις μόνος σου. Επόμενο should do να ειδοποιήσεις τους δικούς σου, όσο έχεις τις αισθήσεις σου, γιατί δεν ξέρεις τι θα ακολουθήσει. Έχουν μόλις φτάσει 2 μηχανές της ΔΙΑΣ, νεράκι από την αστυνομικό. Τα πράγματα σου είναι σκορπισμένα όπως και τα κομμάτια της μηχανής. Σκάει και το ασθενοφόρο. Επιβίβαση με τα 1000 ζόρια γιατί το χέρι πονάει αφάνταστα. Ήρθε και η τροχαία. Τυπικό αλκοτέστ, στοιχεία, «ελαφρύς τραυματισμός» (οι γελοίοι) και έξω από το ασθενοφόρο, γιατί ξεκινάμε. Το χτυπημένο πόδι ξεκουράζεται πάνω στο «καλό». Το χέρι κάπου δεμένο στο ασθενοφόρο, αλλά κάθε λακκούβα είναι και μια μαχαίρια που σε φέρνει όλο και πιο κοντά στη λιποθυμία από τον πόνο. Κουράγιο από τον τραυματιοφορέα του ΕΚΑΒ που σε κρατάει ξύπνιο κάθε φορά λίγο πριν λιποθυμήσεις. «Εφημερεύει ΚΑΤ και Τζανειο. Θα πάμε Ασκληπιείο. Δεν εφημερεύει, αλλά στην ανάγκη θα τσακωθούμε και θα σε πάρουν. Στην κατάσταση σου δε θα αντέξεις μέχρι τα εφημερεύοντα. Κουράγιο φτάνουμε, είναι κοντά». Λακκούβα και παραλίγο να σβήσεις. Λακκούβα. Λακκούβα. Παυσίπονο δεν προβλέπεται πριν το νοσοκομείο. Πρέπει να υπομείνεις τον πόνο.

Η τελευταία φορά που είχες πονέσει «πάρα πολύ» ήταν χρόνια πριν, όταν είχε σκάσει Πασχαλινό δυναμητάκι στο χέρι σου. Τότε γονάτιζες από τον πόνο. Τελικά τότε δεν πονούσες πάρα πολύ… Πάντως από τότε δεν ξανάπιασες δυναμητάκι στα χέρια.

Άφιξη.
Δεν έχεις ξαναδεί την πύλη του Ασκληπιείου… ξαπλωτός. Εκ των υστέρων, όταν κοιτάς τις κλήσεις στο κινητό βλέπεις ότι όλο αυτό κράτησε περίπου μια ώρα. Μια ανακούφιση που έφτασες. Για λίγο όμως. Σε αναλαμβάνουν οι γιατροί. Πολλοί γιατροί έχουν πέσει πάνω σου. Πόνος. Πρώτη πράξη να μπει ο ώμος στη θέση του. Στο διάδρομο ακόμα, πάνω στο φορείο του ασθενοφόρου, όχι στα επείγοντα. Μια γιατρός το έχει κάνει προσωπική υπόθεση. Σου πιάνει το χέρι, το τεντώνει, βάζει το πόδι της στα πλευρά σου, για να κρατάει κόντρα και στο βάζει στη θέση του. Λένε ότι πονάει απίστευτα όταν μπαίνει στη θέση του. Δεν τον θυμάσαι αυτόν τον πόνο. Ο οργανισμός ή δεν τον κατέγραψε, γιατί ήταν πέρα από τις προδιαγραφές ή έκανε επανεκκίνηση. Πράξη δεύτερη… Να βγουν τα ρούχα της μηχανής. Μπουφάν, παντελόνι, να κοπούν τα ισοθερμικά κλπ.
Πρώτα όμως οι μπότες. Αχ αυτές οι μπότες. Και καλά η αριστερή, βγαίνει βούτυρο. Η δεξιά όμως, νιώθεις ότι θα βγει μαζί με το πόδι. Η γιατρός έχει βάλει τα χεριά της μέσα από τη μπότα και κρατάει το πόδι. Άλλος τραβάει τη μπότα. Χαλάλι της όμως ο πόνος μέχρι να βγει, της χρωστάς το ότι το πόδι δεν κόπηκε. Έσπασε, κομματιάστηκε για την ακρίβεια, αλλά έμεινε στη θέση του. Δόξα τη Μπότα και το Κράνος! Πόνος, για να μην ξεχνιόμαστε. Κάπου εκεί έρχονται και οι πρώτοι δικοί σου άνθρωποι. Χαίρεσαι που τους βλέπεις από τη μια, αλλά από την άλλη βλέπεις την αγωνία στο πρόσωπο τους και… Μπαίνεις και επισήμως στα επείγοντα. Η ίδια γιατρός αναλαμβάνει να βάλει τα κόκκαλα του ποδιού περίπου στη θέση τους, πριν μπει ο προσωρινός νάρθηκας. Πόνος ξανά, πολύς, χωρίς αναισθητικό. Η ανταπόκριση έξω από το θάλαμο αναφέρει ότι κάποιοι έκλαιγαν για κάποιον που φώναζε από τους πόνους, χωρίς να ξέρουν ποιος είναι. Ακόμα υπάρχουν διάχυτες πληροφορίες για 2 τραυματίες, έναν με μηχανή και έναν … δύτη! (Ισοθερμικά ήταν ρε παιδιά, όχι νεοπρέν). Έχει έρθει και ο γιατρός που θα σε αναλάβει. Είσαι τυχερός που είναι άνθρωπος και το πήρε προσωπικά. «Το πόδι θα στο φτιάξω, αλλά με ανησυχεί το χέρι που δεν κουνάς τα δάχτυλα αν και τα αισθάνεσαι. Μιλάω με ΚΑΤ, γιατί αν χρειαστεί θα πρέπει να πας εκεί για το χέρι». Βόλτα για ακτινογραφίες, αξονικές, υπέρηχους. Ευτυχώς ο αξονικός πήρε μπροστά και γλύτωσες τη μεταφορά στο ΚΑΤ. Δυόμισι ώρες, λένε ότι, σε είχαν μέσα και έψαξαν κάθε λεπτομέρεια και κάθε πιθανότητα. Μετά από τόση ακτινοβολία βέβαια και κάτι να είχες θα είχε φύγει! Απορείς πως και δε φωσφορίζεις στο σκοτάδι!
Κάποιες ώρες μετά, ευτυχώς υπάρχει μια μικρή κίνηση στα δάχτυλα.
Ελπίδα.
Πάμε για εισαγωγή στο δωμάτιο.

How fragile we are…
Το νοσοκομείο κάνει την επιστημονική διάγνωση: Συντριπτικό κάταγμα pilon (εσω & έξω σφυρό), κάταγμα και εξάρθρωση lisfranc (μετατάρσιο), εξάρθρωση ώμου με τραυματισμό του κερκιδικού νεύρου…

Φορείο και διάδρομοι. Οροφές διαδρομών για την ακρίβεια. Ψευδοροφή - φως - πυρανίχνευση - ψευδοροφή - φως κλπ όπως στο σινεμά που η κάμερα δείχνει αυτά που βλέπει ο ασθενής. Άκρως σουρεαλιστικό διάλειμμα. Που και που βέβαια υπάρχει και κανένα εξόγκωμα στο δάπεδο που σου θυμίζει τις λακούβες στο δρόμο…

Φτάνεις στο δωμάτιο, σε αποβιβάζουν στο κρεβάτι και η ώρα είναι πλέον 8 το βράδυ. 3 κρεβάτια, μόνος όμως μέσα. Θα έχει ησυχία ευτυχώς για το βράδυ. Έχει και πόνο. Και όταν έχει πόνο που τα παυσίπονα είναι καραμέλες, δεν έχει ούτε ύπνο. Και είναι λογικός ο πόνος, αφού ότι κόκκαλο υπήρχε στο πόδι χαμηλά έχει σπάσει ή θρυμματιστεί. Οι υπόλοιπες νύχτες γίνονται ρουτίνα και περνάνε με πόνο, αϋπνία, ύπνο από την κούραση, αναμονή να ξεπρηστεί το πόδι για να γίνει το πρώτο χειρουργείο, και μετά αναμονή για δεύτερο χειρουργείο, με τη βοήθεια νοσοκόμου κάθε βράδυ γιατί δε μπορείς και δεν πρέπει να σηκωθείς γιατί το πόδι πρέπει να είναι ψηλά, δε μπορείς να κουνήσεις το δεξί χέρι, δε μπορείς να εξυπηρετηθείς.

Οι μέρες είναι αλλιώς, έχεις παρέα δικούς σου ανθρώπους, γονείς και φίλους. Απίστευτο συναίσθημα. Άλλος μετά τη δουλειά μένει μαζί σου ώρες μέχρι αργά και πίνει καφέ εκεί μέσα στο θάλαμο αντί να ξεκουραστεί και να πιει καφέ έξω. Άλλος σπαταλά την άδεια του για να είναι μαζί σου. Άλλος δε σε αφήνει μόνο αν και έχει κάτσει πολλές ώρες μέχρι να έρθει η «αλλαγή» βάρδιας. Άλλος κάθεται απλά εκεί παρέα σου αν και εσύ έχεις λιποθυμήσει πια από την κούραση. Τυχαία το μαθαίνει ο φίλος που είναι στη Γαλλία και μιλάς μαζί του. Τα ζεις τότε, τα θυμάσαι και αφού βγεις και ακόμα δεν πιστεύεις αυτό που κάνουν για εσένα οι άνθρωποι που μέχρι τότε απλά σαχλαμάριζες μαζί τους σε μια καφετέρια. Φίλοι που τους ξέρεις 30 χρόνια ή 1 χρόνο, κάνουν το ίδιο. Απίστευτα συγκινητικό και μάθημα ζωής. Και όχι μόνο αυτό, αλλά δε δέχονται να τους πεις ευχαριστώ, το θεωρούν δεδομένο το να είναι εκεί, μαζί σου.

Υπάρχουν κι άλλοι εκεί όμως, εντελώς άγνωστοι που έχουν δικό τους άρρωστο στο διπλανό κρεβάτι, που θα σε ταΐσουν γιατί τυχαίνει να μην είναι κάποιος δικός σου την ώρα του φαγητού. Υπάρχει και το λιγοστό νοσηλευτικό προσωπικό που θα τρέξει όταν πατήσεις το κουμπί για να δει τι θες. Και ο γιατρός που σου έχει δώσει το κινητό του αν θες κάτι, που θα σου εξηγήσει πλήρως την κατάσταση σου και τις εναλλακτικές που έχει στο μυαλό του ανάλογα με την εξέλιξη των τραυμάτων. Και οι ειδικευόμενοι γιατροί που θα έρθουν ξανά και ξανά για να σου φτιάξουν λίγο το γύψο που σε κόβει, σε πονάει, σε ενοχλεί ή που απλά θα περάσουν για να δουν πως είσαι. Τα χειρουργεία πήγαν καλά, γέμισες λάμες και βίδες (10-13 αν τις μέτρησες καλά στις ακτινογραφίες), ο γιατρός διάλεξε τις καλύτερες δυνατές λύσεις, παρέα έχεις, αλλά δεν παύει να είσαι στο νοσοκομείο, σε ένα κρεβάτι που πιάνεσαι, σε ένα περιβάλλον που σου χαλάει την ήδη χαλασμένη ψυχολογία. Ένα πράγμα περιμένεις. Να πας σπίτι. Στην ίδια κατάσταση θα είσαι, αλλά θα είσαι σπίτι μαζί με τον άνθρωπο σου που σε περιμένει και έχει ταλαιπωρηθεί, περισσότερο και από εσένα.

Έρχεται λοιπόν αυτή η μέρα της επιστροφής στο σπίτι μετά από 16 μέρες. Μοιάζεις ήδη με το Γαλυφιανάκη στο πρόσωπο, αν και 5-6 κιλά τα άφησες στο νοσοκομείο. Νιώθεις καλά και σου έχει φύγει ένα ψυχολογικό βάρος. Δεν τελειώνει η ταλαιπωρία βέβαια. Ουσιαστικά τώρα αρχίζει. Θα ξαναπάς νοσοκομείο για επανέλεγχο αρκετές φορές ακόμα, θα περάσουν μήνες για να σηκωθείς και να πατήσεις διστακτικά το πόδι κάτω, αφού πρώτα δυναμώσει και άλλοι μήνες για να περπατήσεις όπως πριν ή σχεδόν όπως πριν. Ξέρεις ότι θα χάσεις καιρό από τη ζωή σου και μαζί θα παρασύρεις και τον άνθρωπο σου σε αυτό το χάσιμο. Ελπίζεις και θα κανείς τα πάντα, για να είναι όσο το δυνατόν λιγότερος αυτός ο χρόνος.
Σπίτι είσαι στην αρχή του να προσαρμοστείς στην καινούρια κατάσταση. Δε μπορείς να κανείς και πολλά αλλά μόνο τα απαραίτητα, όποτε ξαναγυρνάς στο βαρετό της μέρας. Νιώθεις και λίγο άχρηστος που δε μπορείς να βοηθήσεις στο σπίτι… Έχεις όμως εκτιμήσει κάποια πράγματα από αυτή την περιπέτεια που συνεχίζει και έχεις μάθει πολλά, γιατί «ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό» που λέει και ο Πορτοκάλογλου (του Νίτσε είναι, αλλά προτιμώ Νίκο).


Έχεις κι άλλα «τρεξίματα» με ΙΚΑ... αν και στέλνεις αντιπροσώπους που τραβάνε το λούκι είναι καλύτερα στην κόλαση από το ΙΚΑ, το οποίο το κράτος θα έπρεπε να το χρησιμοποιεί ως μέσο τιμωρίας. Αντί να σε βάζουν φυλακή, θα μπορούσαν κάθε μέρα να σε στέλνουν στο ΙΚΑ να συνδιαλλαγείς μαζί του. Μετά την 3η… συνεδρία θα έχεις μετανοήσει για όλα τα λάθη που έχεις κάνει (ακόμα και για τις τσίχλες που είχες κλέψει μικρός). Εναλλακτικά μπορεί το ΙΚΑ να ενταθεί ως μια επίσημη μαζοχιστική ή σαδιστική (ανάλογα) περιπέτεια. Τελικά το ΙΚΑ έχει τόσο απίστευτη και επαναλαμβανόμενη (με ίδια χαρτιά κάθε 15 μέρες) γραφειοκρατία για 2 λόγους. Για να δικαιολογεί τους υπαλλήλους του ότι έχουν δουλειά και για να κάνει τη ζωή των ασφαλισμένων του δύσκολη, ώστε να φτάνουν στα όρια τους και να μην ασχολούνται με τα επιδόματα… Δεν εξηγείται αλλιώς! Είναι ένα μπουρδελο (κυριολεκτικά όμως) που και σου παίρνει τα λεφτά ο νταβατζής και στο τέλος δεν πηδάς κιόλας.
[τέλος παραγράφου για το ΙΚΑ]

Έχεις και ασφαλιστικές, αστυνομίες, δικαστήρια, αλλά προτεραιότητα σου είναι να γίνεις καλά, για να είσαι έτοιμος στα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή σου που έρχονται τους επομένους μήνες. O Chris de Burgh λέει timing is everything in life αλλά αυτή τη φορά ήταν το χειρότερο. Αλλά θα νικήσεις στο τέλος, αυτός είναι ο στόχος άλλωστε.


Κάπου ανάμεσα σε αυτή τη μικρή (και περιληπτική) ιστορία και στους φίλους που πήραν μέρος βρίσκεται μάλλον η θεραπεία. Όχι για το σώμα. Αλλά για το μικρόβιο που λέγαμε. Τώρα πια ακούς μηχανή και κοιτάς αν ο οδηγός είναι ντυμένος σωστά. Μην πάθει κανένα κακό. Αν είναι χύμα με σαγιονάρα θες να τον πλακώσεις στο ξύλο. Το μικρόβιο είναι σε καταστολή και σε περιορισμό. Τα ακόμα σκονισμένα γάντια κρεμασμένα και το πληγωμένο κράνος σε μια άκρη ως ενθύμιο επιβίωσης. Και έτσι λες ότι θα μείνει.
Τι κι αν εσύ προσέχεις εδώ και χρόνια, κάθε φορά που σε κυριεύει αυτό το μικρόβιο;
Μια φορά θα βρεθεί κάποιος που δεν πρόσεξε και θα σου χαλάσει το παραμύθι.
Δε φοβάσαι να ξανακαβαλήσεις, δεν έχει μείνει ψυχολογικό κουσούρι, αλλά η απίστευτη Euphoria που σου δημιουργεί αυτό το μικρόβιο, τελικά και ίσως, δεν αξίζει ανάλογη ταλαιπωρία.

Ναι, υπάρχουν πολλά ακόμα που θα ήθελες να κάνεις με μια μηχανή.
Αλλά και χωρίς αυτήν είναι πολύ περισσότερα αυτά που μπορείς να κανείς με τους φίλους που ήταν εκεί.
Αυτούς εκτιμάς!
Για αυτούς την αφήνεις.
Για να σε έχουν και να τους έχεις.
Αυτό είναι πολύτιμο.

Δεν ξέρεις αν πιάνει σε όλους αυτός ο τρόπος θεραπείας και εύχεσαι να μην το βιώσει ποτέ κανένας άλλος και να παραμείνει Αθεράπευτος Μοτοσικλετιστής.

Είναι (ας πούμε ένα όνομα) ο Γιώργος.
Ήταν μοτοσικλετιστής.
Είμαι καλά.

Πάντα όρθιοι και πάντοτε εξοπλισμένοι, χειμώνα καλοκαίρι.
Ο δρόμος δεν είναι παιδική χαρά, αλλά πεδίο μάχης.

Οι λέξεις δε μπορούν να περιγράψουν τα συναισθήματα, αλλά…..

Ένα Ευχαριστώ στους παρακάτω
(με σειρά εμφανίσεως)

Στις μπότες, γάντια, κράνος, μπουφάν, παντελόνι, ισοθερμικά μου, για την καλή δουλειά που έκαναν και απέτρεψαν τα χειρότερα.
Στους 2 αγνώστους που σταμάτησαν να βοηθήσουν.
Στα παιδιά από τη ΔΙΑΣ.
Στο Φάνη στο ασθενοφόρο .
Στον σουπερ γιατρό Δημήτρη Χαλάτση, στο Βασίλη, στο Γιάννη, στον Ανδρέα και στους υπόλοιπους ειδικευόμενους γιατρούς, στο Γιώργο από το ακτινολογικό, στους αναισθησιολόγους, στα παιδιά από τον υπέρηχο και τον αξονικό, στο νοσηλευτικό προσωπικό του Ασκληπιείου.

________

Ένα απύθμενο και ξεχωριστό ευχαριστώ μαζί με ένα συγγνώμη στη Γιώτα και στο Φασολάκι για την όλη ταλαιπωρία και την αντοχή στη γκρίνια που προκαλεί μια τέτοια κατάσταση.

________

Ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ στους γονείς μου

________


Ευχαριστώ (χωρίς σειρά προτεραιότητας, εμφάνισης και σημαντικότητας) στους παρακάτω.

Dr. Τάκη για το πρώτο τρέξιμο, τις διασυνδέσεις και το κουβάλημα του εξοπλισμού

Άγγελο, Γιάννη, Δημήτρη, Σίσσυ, Διονύση για τις… υπερωρίες και τις υπηρεσίες τους

Dr. Λιάνα, που ήρθε από μακριά


Νικό, Πόπη, Μέμο, Σώτο, Παναγιώτη, Γιώργο, Μιχάλη, Βαγγέλη, Στέλιο, Κώστα, Δημήτρη, μικρό Νικόλα, μικρό Γιώργο, Αρετή, Χρυσούλα, Ευδοξία, Ζωή, Δήμητρα, Σωτήρη, Βασίλη, Χρήστο, Βασίλη, Βασίλη, Ντίνα, το σόι μου, Νίκο, Έλλη, Δημήτρη, Ρένο, Αγγελική, Όλγα, Παύλο, Γιώργο, Χριστίνα, Ανδρέα, Ιωάννα, Χριστίνα, Ελένη, Χριστίνα, Δημήτρη, Ανδρέα, Παύλο, Σπύρο, Παναγιώτη, Ειρήνη, Γιάννη, Γεωργια, Βίκυ, Θανάση, Ρούλα, Γιάννη, Βαγγέλη, Λένα, Δημήτρη, Γιώργο 4kings, και σε όσους πήραν τηλέφωνο, έστειλαν μήνυμα και έστειλαν τις ευχές τους μέσω «εκπροσώπου» και σε όσους σίγουρα ξεχνάω.


Σε όλους τους φίλους του ΔΣ του Hellas Transalp Club για τη διαθεσιμότητα φιαλών αίματος (ευτυχώς δε χρειάστηκε σταγόνα και ας μη χρειαστεί ποτέ και για κανέναν)

Στους φίλους του Hellas Transalp forum και του Vstrom Hellas forum

Δεν ξέρω αν τα λόγια μπορούν να περιγράψουν κάπως την κατάσταση που βίωσες, όμως σίγουρα ένιωσα τον πόνο και την αγωνία σου από την περιγραφή σου αφού έχω ζήσει και εγώ παρόμοιες καταστάσεις.

Αυτό που δεν αναφέρεις όσο θα έπρεπε και είναι ίσως πιο σημαντικό από το γεγονός ότι άλλαξαν τα καλοκαιρινά σχέδια σου, είναι ότι πέρασες μια δοκιμασία η οποία μπορεί να είχε πολύ χειρότερη κατάληξη. Ακόμα είναι πολύ φρέσκο το συμβάν για να το αξιολογήσεις όπως πρέπει όμως είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσεις μαζί μου.

Σου εύχομαι καλό κουράγιο, καλή δύναμη και πλήρη ανάρρωση. Είναι σημαντικό να έχεις δικούς σου ανθρώπους γύρω σου και αυτό το εκτιμάς ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγμές.

Δυσκολες καταστασεις!Σε νιωθω..τα περασα το 1998.
Κουραγιο και μην βιαζεσαι να παρεις αποφασεις.Θελει
αρκετο καιρο το μυαλο για να συνελθει απο το σοκ...
περισσοτερο απο οτι το σωμα!

Περαστικα και αγυριστα!

Κατάθεση ψυχής …………..στην ψυχή μας……………………..

Περαστικά- υπομονή -κουράγιο τόσο σε εσένα όπως και στα πρόσωπα που είναι κοντά σου……………..

Διαβάζοντας ήθελα να σου πω πως συνήθως το "μικρόβιο" θεραπεύεται με τακτική λήψη παυσίπονου... έδινα μεγάλη πιθανότητα να πεις τα παρακάτω, αλλά ευχόμουν να μην φτάσεις εκεί:

Hypersonic έγραψε:

Δε φοβάσαι να ξανακαβαλήσεις, δεν έχει μείνει ψυχολογικό κουσούρι, αλλά η απίστευτη Euphoria που σου δημιουργεί αυτό το μικρόβιο, τελικά και ίσως, δεν αξίζει ανάλογη ταλαιπωρία.

Ναι, υπάρχουν πολλά ακόμα που θα ήθελες να κάνεις με μια μηχανή.
Αλλά και χωρίς αυτήν είναι πολύ περισσότερα αυτά που μπορείς να κανείς με τους φίλους που ήταν εκεί.
Αυτούς εκτιμάς!
Για αυτούς την αφήνεις.
Για να σε έχουν και να τους έχεις.
Αυτό είναι πολύτιμο.

Δεν ξέρεις αν πιάνει σε όλους αυτός ο τρόπος θεραπείας και εύχεσαι να μην το βιώσει ποτέ κανένας άλλος και να παραμείνει Αθεράπευτος Μοτοσικλετιστής.

Μέχρι τώρα την έχω βγάλει με ασήμαντες "ζημιές", και πάντα πίστευα ότι το μικρόβιο είναι δυνατό μέσα μου... μέχρι να έρθει (αν ποτέ έρθει) η ώρα να βρεθώ στη δική σου θέση, δεν θα το μάθω... εύχομαι απλά να μην μάθω...

Περαστικά σου και σε ευχαριστώ βαθύτατα που μοιράστηκες με τέτοιο ωραίο τρόπο την εμπειρία σου! Σου εύχομαι να γίνεις γρήγορα καλά, και ας "γιατρευτείς" από το μικρόβιο!

Φίλε Γιώργο,

Διαβάζοντας την κατάθεσή σου, όπως αντιλαμβάνεσαι έχουμε περίεργα συναισθήματα...
Συναισθήματα που ξυπνούν στον άνθρωπο όταν κάτι ή κάποιος του υπενθυμίσει οτι είναι τρωτός.

Το αν θα ξανακαβαλήσεις ή όχι σε μηχανή, νομίζω πως θα σου το σιγοψυθιρίσει κάποια στιγμή η ψυχή σου... όχι το στόμα σου.
Εξ' άλλου, όπως έχει πει κάποιος ποτισμένος από το μικρόβιο στο οποίο αναφέρεσαι, το αυτοκίνητο μεταφέρει το σώμα, η μηχανή την ψυχή... οπότε λογικά θα έχει αυτή τον τελευταίο λόγο.

Να ξέρεις (το έχεις ακούσει προφανώς αλλά... δεν ξέρω αν το ξέρεις) οτι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός.
Η ουσία της παραπάνω αράδας έχει χαραχτεί βαθιά στο είναι μου, αφού πέρασα και περνώ δια πυρός και σιδήρου αντιμετωπίζοντας ένα γεγονός που στιγμάτισε τη ζωή μου, μα ιδιαίτερα.. την ψυχή μου.

Σημασία φίλε μου έχει οτι είσαι μαζί μας.
Σημασία έχει οτι είσαι ο Άνθρωπος που φαίνεται από τα γραφόμενά σου, όλα αυτά τα χρόνια που είσαι στην παρέα μας.
Μιλώ για τα γραφόμενά σου, διότι δεν είχα την τύχη να σε γνωρίσω από κοντά παρά μόνο από το γραπτό σου λόγο.

Μιά ευχή έχω για σένα φίλε Γιώργο, τετριμμένη ίσως...
Να χαρείς φίλε μου το υπόλοιπο της ζωής σου όπως η ψυχή σου επιθυμεί.
Χωρίς πόνο, ούτε σωματικό και πολύ περισσότερο ούτε ψυχικό.

Καλή και γρήγορη αποκατάσταση.

Τι να πω, ήσουν αρκετά γλαφυρός ώστε να πονέσω κι εγώ λίγο μαζί σου.
Δυστυχώς όλα αυτά τα μικρά καθημερινά, τετριμμένα και δεδομένα που περιγράφεις τόσο ζωηρά, γίνονται μέσα σε μια στιγμή τεράστια και σημαντικά που καθορίζουν τον λόγο ύπαρξης του καθενός.
Δε θα σου πω τίποτα περισσότερο παρά πλήρη ανάρρωση, σωματική και ψυχική!

Τέλος να επισημάνω ότι γράφεις εξαιρετικά, δεν ξέρω αν οφείλεται στην άσχημη κατάσταση που βίωσες, αλλά όπως λέει και στον τίτλο, είναι ένα μίνι διήγημα, που ελπίζω και εύχομαι να το ολοκληρώσεις με αίσιο τέλος!

Καλή δύναμη!

Γιώργο, σου εύχομαι ολόψυχα μια γρήγορη ανάρρωση και χωρίς άλλους πόνους, είτε σωματικούς, είτε ψυχικούς. Νομίζω ότι το διήγημα σου θα έπρεπε να γίνει sticky στην ενότητα των νέων ή μελλοντικών, μηχανόβιων (αυτών με το μικρόβιο που αναφέρεις). Απ' τον χαρακτηριστικότατο τρόπο που περιγράφεις με κάθε λεπτομέρεια όλες τις έντονες στιγμές που βίωσες φαίνεται ότι είσαι άνθρωπος που εκτιμάς και αγαπάς τη ζωή, όπως πολλοί (αν όχι όλοι μας). Λένε ότι κάθε εμπόδιο που έρχεται στη ζωή μας είναι για καλό και ότι ουδέν καλό αμιγές κακού, πιστεύω ότι και οι δύο αυτές παροιμίες έχουν εφαρμογή στο περιστατικό σου και αποδεικνύονται τελικά απ' την ίδια τη ζωή. Πρέπει να μαθαίνει όλος ο κόσμος, πριν καβαλήσει μια μηχανή (ή έστω και εκ των υστέρων) τις δυσκολίες που ενδέχεται να προκύψουν και πιστεύω ο τρόπος με τον οποίο μας τις παρουσίασες είναι απ' τους ενδεικτικότερους από άποψη συνειδητοποίησης.

Χαίρομαι που δεν το έβαλες κάτω και που δεν υπέκυψες στις όποιες πιέσεις δημιουργήθηκαν λόγω της δύσκολης κατάστασης που βρέθηκες. Χαίρομαι που έβγαλες τα εσώψυχα σου στο forum και χαίρομαι που ξέρω πως είσαι δυνατός και θα το παλέψεις για να ξανακυλήσει η ζωή σου ήρεμα και στρωτά.

Σου εύχομαι να είσαι πάντα δυνατός στην ψυχή (γιατί αυτό παίζει τον τελευταίο και σημαντικότερο λόγο), να μην ξαναπεράσεις τέτοια ή παρόμοια δοκιμασία και να είσαι πάντα ο Γιώργος που, εγώ τουλάχιστον, γνώρισα μέσα από ένα forum και είχα τη τύχη και τη χαρά να επικοινωνήσω μαζί του.

Περαστικά (σύντομα) και καλή ανάρρωση.

Περίμενα από όταν πρωτοέγραψες για το ατύχημα, είτε από περιέργεια θες, είτε από ενδιαφέρον, κάποια στιγμή να γράψεις το πως έγινε τελικά το περιστατικό..και με το που είδα αυτή τη δημοσίευση, άρχισα να διαβάζω προσεχτικά όλα όσα είχες να διηγηθείς..
Πολύ έντονη αναπαράσταση των όσων βίωσες από το κείμενο, και πολύ δυνατή περιγραφή, σε σημείο που φέρνεις τον άλλο που το διαβάζει πραγματικά στη θέση σου και στο τι περνάς..ειδικά από ένα σημείο και μετά, όταν έβλεπα τη λέξη "πόνος" ένιωθα ότι πονάω και εγώ..
Εύχομαι πραγματικά, να είσαι όσο το δυνατόν συντομότερα όρθιος και υγιής..
Όλα τα άλλα θα έρθουν με τον καιρό..αλλά θεωρώ ότι είναι απόλυτα φυσιολογικές οι σκέψεις σου για το μικρόβιο, και αν υπάρχει κάποια καμπή, που πλέον υπαγορεύει να βρεθεί σε καταστολή..

Ταχεία ανάρρωση και καλό κουράγιο Neo..

Καλη αναρρωση να εχεις και με το καλο να επανερθεις στους φυσιολογικους ρυθμους και παλι .
Ειναι δυσκολο μετα απο ενα τετοιο σοκ να σου δωσουν οι αλλοι συμβουλες πως θα κινηθεις στο μελλον .
Το μικροβιο που αναφερεις ειναι ενα απο τα ωραια δευτερευοντα πραγματα στην ζωη μας . Εγω τουλαχιστον ετσι το νιωθω . Πανω απο ολα η οικογενεια και οι αγαπημενοι μας φιλοι . Αν συμβιβαζεσαι χωρις μηχανη και εισαι ευτυχισμενος , ειναι αυτο που θα μετρησει περισσοτερο απο καθε τι στην μελλοντικη σου ζωη .
Να εισαι γερος και δυνατος .

με άγγιξε αυτό που έγραψες, λες και μου μιλούσε κάποιος δικός μου!
καλή ανάρρωση φίλε μου και γρήγορα να επανέλθεις σε φυσιολογικούς ρυθμούς εύχομαι!

τα εχω ζησει φιλε μου, λιγο διαφορετικα βεβαια ,με ιχ
αλλα ειναι ετσι, ακριβως οτι περιγραφεις

ομως...
ο καλυτερος γιατρος ειναι ο χρονος
ο πονος ... παντα θα μας βρισκει

καλη αναρωση και παντα ΟΡΘΙΟΣ

Περαστικά και αγυριστα ευχομαι...

Διαβάζοντας το "διηγημα" βούρκωσα αρκετες φορές μιας και πέρυσι 20/7 βίωσα ακριβως το ίδιο περιστατικο με πολυ κοντινό μου πρόσωπο με αποτέλεσμα 1 μηνα στο νοσοκομειο και συνεχιζομενη, ακομη και τώρα, ανάρρωση...ευχομαι να μπορέσεις να επανέλθεις σε φυσιολογικούς ρυθμούς όσο το δυνατον γρηγοροτερα!




υ.γ. Γιατι ρε πούστη μου δεν σταματάνε στο STOP...γι'αυτό υπάρχει εκεί...για να σταματησεις!!!

Σίγουρα οσοι εχουν ανάλογη εμπειρία μπορούν και καταλαβαίνουν μερικά πράγματα παραπάνω απο αυτά που γράφεις φίλε Γιώργο..
Ευχομαι γρήγορη ανάρωση και να ειναι ολα αυτά μια κακή ανάμνηση.

Εγώ ειχα μια ανάλογη εμπειρία (απο νοσοκομείο ....οχι με τροχαίο...) ...με επιασε μια περιέργια να δω τι γίνεται .....αν υπάρχει κάτι μετά τη ζωή που ζούμε....
Αυτό που ειδα δεν μου αρεσε καθόλου και να μη το δεί κανείς....η ζωή μας ειναι μεγάλο δωρο και πρέπει να το χαρούμε οσο περισσότερο μπορούμε και με κάθε τρόπο..
Τότε καταλαβαίνεις πόσο μικρά ειναι ΟΛΑ τα αλλα προβλήματα οταν εχεις την υγεία σου...

Υ.Γ.: καποια στιγμή θα σας πω με λεπτομέρειες την περιπέτεια μου....πάντα χαμογελαστοι και αισιόδοξοι να ειμαστε...(συγγνώμη αν βάρυνα λίγο το κλίμα αλλά ειναι μια πραγματικότητα)

Κουράγιο παλικάρι και καλή ανάρρωση.... με όλη την περιγραφή σου θυμήθηκα και λίγο τα δικά μου πριν 8-9 χρόνια...με το αμάξι μου σε σοβαρό τροχαίο που είχα στην Εθνική ανεβαίνοντας Αθήνα από Καλαμάτα στο υψος της κακιάς σκάλας....εμενα τοτε με ειχε σώσει η ζώνη ασφαλείας.. όλο το αμάξι είχε γίνει ένας σωρός από λαμαρίνες...όταν το είδα μετά απορούσα πως με βγάλανε ζωντανό...Στα δευτερόλεπτα του ατυχήματος ένιωσα ακριβώς όπως ένιωσες και σε καταλαβαίνω απόλυτα... Μακάρι να πάνε όλα καλά από εδώ και πέρα και να μην τύχει κάτι παρόμοιο σε κανέναν... Ο πρώτος καιρός είναι δύσκολος αλλά μετά σκέφτεσαι πολλά πράγματα διαφορετικά...βγαίνεις πολύ πιο δυνατός... καταλαβαίνεις ότι όταν έχεις την υγεία σου όλα τα άλλα προβλήματα είναι απλά ασήμαντα......



Καλή ανάρρωση και πάλι φίλε και ότι χρειαστείς εδώ είμαστε.

Κουραγιο υπομονη και χαμογέλα γιατι αυτο σου εκανε και η τυχη (με τη βοηθεια σου βεβαιως).
Καλη ανάρρωση Γιωργη

Αγαπητέ Γιώργο, κατ'αρχήν σου εύχομαι ολόψυχα ταχύτατη ανάρρωση και επιστροφή στον καλύτερα δυνατό βαθμό στην προ ατύχημα ζωή - καθημερινότητα σου.
Διαβάζοντας τα γραφόμενα σου ,αισθάνομαι ότι ο άνθρωπος που γράφει είναι άτομο με θετική σκέψη , με μεγάλο σθένος και με υψηλό δείκτη ανθρωπισμού.
Στο σημείο που κάνεις αναφορά στους δικούς σου ανθρώπους και φίλους που στάθηκαν κοντά σου στις πραγματικά δύσκολες στιγμές σου ήσουν άψογος και είναι ιδιαίτερα πλούσιοι συναισθηματικά και αυτοί που σε έχουν.
Μία συμβουλή, αν μου επιτρέπεις, τώρα την περίοδο αυτή της μοναχικής μάχης ανάρρωσης που διανύεις με συνεχείς "επισκέπτες" τους αφόρητους πόνους και την συνεχή σκέψη, κράτα γερά στην εικόνα σου τους φίλους σου και τους ανθρώπους σου όλες τις ημέρες που ήταν δίπλα σου . Πίστεψε με ,από εμπειρία και πρόσφατη πείρα σου γράφω, όλα τα εμπόδια στην ζωή κάνουν στην άκρη γρήγορα όταν έχεις φίλους - αδερφούς δίπλα σου.
Εγώ προσωπικά κάνοντας επανεκκίνηση στην ύπαρξη μου , θεωρώ ότι είμαι τυχερός που στο ταξίδι για τον "νέο" εαυτό μου είχα συνταξιδιώτες πραγματικούς φίλους και συγγενείς δικούς μου και είμαι ευτυχής και πλούσιος για αυτό!!

Να είσαι καλά παλικάρι μου και σε ευχαριστώ που με έκανες με τα γραφόμενα σου να νιώσω ..... ανθρώπινα!!!!

πάντα γερά , πάντα θετικά !!!

Φιλε Γιωργο...περαστικα οσο το δυνατον γρηγοροτερα...η καταθεση ψυχης αυτη που εκανες,μας αγγιξε ολους τοσο πολυ...μπραβο σου που δε το βαζεις κατω...και αυτο σου το λεει ενας ανθρωπος που αγορασε τη μηχανη μετα απο 2 πολυ σοβαρα προβληματα υγειας...και δεν τον πηρε απο κατω...γιατι οπως ειπες και συ...οτι δε μας σκοτωνει,μας κανει πιο δυνατους...ο χρονος οπως λενε και τα παιδια,τα γιατρευει ολα...να σαι καλα,και συντομα κοντα μας....