(ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ “ΔΙΟΔΙΑ”)
ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ
Του Stephen St.Croix

Στο δρόμο ξανά
Μεγάλωσα πιστεύοντας σε δύο πράγματα: Βενζίνη και γυναίκες. Τώρα, αυτές οι αξίες μπορεί να φαίνονται λίγο απλοϊκές και ίσως ενοχλητικές σε κάποιους, αλλά επιτρέψτε μου να σας αναλύσω το θέμα λίγο πιο διεξοδικά πριν φύγετε και προχωρήσετε στις επόμενες σελίδες.

Βενζίνη σήμαινε δύναμη – μεταφορικά και κυριολεκτικά. Περισσότερη βενζίνη μου επέτρεπε να φτάσω με την μοτοσυκλέτα μου πιο μακριά στην έρημο, μακριά από το σχολείο και την δουλειά, και πιο κοντά σε οτιδήποτε ήθελα εκείνη την ημέρα. Ακόμα και σαν παιδί μου φαινόταν ξεκάθαρο ότι οποιαδήποτε ενέργεια κάθε άνδρα αποσκοπούσε στην απόκτηση βενζίνης και γυναικών. Και ακόμα και η βενζίνη ήταν απλώς ένα μέρος της απόκτησης γυναικών. Σίγουρα είχες περισσότερες γυναίκες εάν είχες βενζίνη απ’ ότι αν δεν είχες. Αυτό τουλάχιστον ήταν προφανές.
Κι έτσι η ζωή ήταν απλή, και παρέμεινε έτσι για δεκαετίες.
Στα 14 αγωνιζόμουν με dragster για λεφτά (για βενζίνη) και γυναίκες. Ήταν παράλογα επικίνδυνο – με έκανε να αισθάνομαι ζωντανός, και παραλίγο να με κάνει να αισθανθώ και νεκρός. Σε ένα παράνομο αγώνα στην Αριζόνα, έτρεξα με μια Triumph με δύο κινητήρες κόντρα σε ένα πυραυλο-κινούμενο αυτοκίνητο, και έχασα. Δεν θέλεις να χάνεις ένα αγώνα κόντρα σε ένα πυραυλο-κινούμενο αυτοκίνητο διότι βγάζει φλόγες πίσω του. Πολλές δυνατές και καυτές φλόγες. Έτσι, απλώς προτιμούσες να μείνεις μπροστά.
Στο νοσοκομείο ένας φίλος μου είπε ότι υπήρχε ένας καλύτερος τρόπος να κατακτήσω γυναίκες, και μάλιστα πολύ λιγότερο αιματηρός: Μουσική. Όταν βγήκα ακολούθησα τη συμβουλή του, και διαπίστωσα ότι είχε δίκιο, αν και απογοητεύτηκα όταν είδα ότι ήταν ελάχιστα λιγότερο αιματηρό.
Τελικά την αγάπησα τη μουσική. Παραδόξως, έπρεπε τότε να ζήσω στην Ευρώπη για να ανακαλύψω το Los Angeles, όπου οι εξ Αριζόνα αξίες μου για το surf ταίριαζαν τέλεια. Μετά αγόρασα ένα παραθαλάσσιο σπίτι στο Laguna Beach και τα πράγματα ανέβηκαν κατακόρυφα...αλλά οι αξίες δεν άλλαξαν ποτέ.

“Τα είχα όλα, μια φορά...”
Ήμουν στην κορυφή του κόσμου μου, με απλές δυσλειτουργικές αξίες που δούλευαν καλά. Ένα αληθινό μακρυμάλλικο rock ’n’ roll κακό παιδί, με όλα τα πλεονεκτήματα που προέκυπταν απ’ αυτό. Περισσότερη δύναμη από έναν ηθοποιό, περισσότερη δύναμη από έναν πρόεδρο. Ότι ήθελα ήταν δικό μου. Η ζωή μου ήταν ακριβώς όπως ευχόμουν πάντα να ήταν. Ακόμα και τα πιο γρήγορα και δυνατά αυτοκίνητα του κόσμου δεν ήταν αρκετά, κι έτσι πάντα βρισκόταν κάποιος που τα έκανε πιο γρήγορα και πιο δυνατά. Δεν ήμουν ποτέ μόνος. Ναι, ήταν όλα πολύ απλά.
Αλλά περίπου την περίοδο των τρομοκρατικών επιθέσεων στους δίδυμους πύργους στις 11 Σεπτεμβρίου, η ζωή μου άρχισε να ξηλώνεται, μέσα από μια σειρά προσωπικών καταστροφών. Έχασα την περιουσία μου στην αγορά, η υγεία μου αντικαταστάθηκε με καρκίνο, όλες μου οι γάτες πέθαναν, και ένα δέντρο έπεσε στην οροφή της έπαυλής μου, διαλύοντάς την ολοκληρωτικά – ενώ ήμουν μέσα.
Όλος μου ο κόσμος είχε καταρρεύσει, είχα μείνει με σχεδόν τίποτα. Ότι με έκανε να είμαι ότι ήμουν, είχε εξαφανιστεί. Ακόμα και η εμφάνισή μου είχε αλλάξει δραματικά. Τέρμα η γρήγορη ζωή. Τέρμα τα σαββατοκύριακα στα πάρτυ του Hefner παρέα με τα “κουνελάκια” του Playboy. Στεκόμουν πλέον με την ζωή πίσω μου και έναν άδειο δρόμο μπροστά μου. Οι συνθήκες είχαν τερματίσει την πορεία μου... Αλλά τουλάχιστον είχα δρόμο μπροστά μου. Περισσότεροι από 4.000 Νεοϋορκέζοι δεν είχαν.
Αυτό δεν ήταν μία από εκείνες τις καρμικές αποκαλύψεις που φεύγουν την Δευτέρα, μαζί με την επήρεια της μπίρας. Μου άλλαξε τη ζωή. Με έκανε να αναθεωρήσω κάθε άποψη του ποιος και τι ήμουν, και το κάνω αυτό κάθε μέρα από τότε. Εκείνες οι ανόητες λούνα παρκ αξίες εξατμίστηκαν πολύ γρήγορα.

“...κι ήθελα παραπάνω...”
Ε λοιπόν, κι άλλα πράγματα έχουν συμβεί από τότε. Η τελευταία από τις γάτες μου πέθανε σε ηλικία 19 ετών (όσοι έχουν γάτα θα με καταλάβουν, οι άλλοι δεν μπορούν ούτε καν να υποκριθούν ότι καταλαβαίνουν), μια σημαντική σχέση μου τελείωσε, και έκανα περισσότερες εγχειρήσεις για τον καρκίνο. Ρε γαμώτο, τα σκατά που μου συνέβαιναν ήταν αδυσώπητα και ατελείωτα!
Αλλά τουλάχιστον μου είχαν απομείνει δύο πράγματα: Μπορούσα ακόμα να παίζω κιθάρα και να καβαλάω Harley.
Στις 6 Οκτωβρίου οδηγούσα προς βορά με μία τροφαντή Harley 340 κιλών σε έναν μικρό επαρχιακό δρόμο, μόλις κάτω από τα σύνορα της Pennsylvania, δύο ώρες μακριά από το σπίτι. Η νότια λωρίδα επέτρεπε αριστερές στροφές σε ένα δρόμο που διασταυρωνόταν δεξιά μου. Δύο αυτοκίνητα απ΄ αριστερά μου σταμάτησαν, αφού είχα προτεραιότητα. Όπως πλησίαζα την διασταύρωση το προπορευόμενο αυτοκίνητο (ένα minivan) σταμάτησε, και η γυναίκα που οδηγούσε με κοίταξε, με περίμενε, και μόλις πέρασα από μπροστά της βγήκε και έπεσε επάνω μου. Υπάρχουν κι άλλες λεπτομέρειες, αλλά δεν είμαι βέβαιος γι’ αυτές. Βλέπετε, σας λέω την ιστορία όπως μου την μετέφεραν – δεν θυμάμαι τίποτα από το ατύχημα. Στην πραγματικότητα ούτε καν θυμάμαι να οδήγησα εκείνη την ημέρα, την προηγούμενη ή ακόμη πιο πριν. Γνωρίζω μόνο ότι μου είπαν οι αυτόπτες μάρτυρες και η αναφορά της αστυνομίας.
Πετάχτηκα βίαια από την σέλα και βρόντησα με τη μούρη πρώτα πάνω στο van, το οποίο σκάλισε ένα α λα Πειρατές της Καραϊβικής σημάδι στο πρόσωπό μου, από τη γραμμή των μαλλιών μου προς το κούτελό μου, και πιο κάτω προς το αριστερό μου μάτι και το ρουθούνι μου – όλο βαθύ μέχρι το κρανίο. Δείχνει πολύ τυπάδικο. Το νεύρο που ελέγχει την κίνηση του φρυδιού και του αριστερού μέρους του μετώπου μου έπαψε να λειτουργεί, αφήνοντας αυτό το φρύδι 2,5 πόντους χαμηλότερα από τ’ αριστερό. Κάθε φορά που κοιτάζω ψηλά τώρα, μοιάζω σαν τον Sean Connery στον Βράχο, με το χαρακτηριστικό κούνημα του ενός φρυδιού.
Αυτή η κοσμητική μεταποίηση κατάφερε επίσης να μου σβήσει τα φώτα για πολλές ώρες, μετατρέποντάς με προσωρινά σε Al Pacino στο Άρωμα Γυναίκας.
Έπειτα, η μοτοσυκλέτα μου ήρθε να με επισκεφτεί και με φίλησε με τον προβολέα πρώτα στην πλάτη, καρφώνοντάς με στο van. Αυτό μου έσπασε τρία πλευρά στην άνω αριστερή πλάτη. Άλλα τρία στην άνω δεξιά πλάτη. Οκτώ πλευρά στο στήθος. Αποσύνδεσε τα σημεία εισαγωγής του κοιλιακού πλέγματος. Θρυμμάτισε την αριστερή μου ωμοπλάτη σε 20 σημεία. Έσπασε τον λαιμό μου στον αυχενικό σπόνδυλο Α7. Έσπασε την δεξιά μου κνήμη. Και σύντριψε το αριστερό μου μπράτσο μαζί με το ωλένιο, αγκώνα, και παλάμη. Και απλώς για να βεβαιωθεί ότι δεν θα έπαιζα ποτέ κιθάρα ξανά, επίσης έσπασε τον καρπό και εξάρθρωσε δύο δάχτυλα του ίδιου χεριού. Σ’ αυτό το σημείο διάφορα εσωτερικά όργανα δεν λειτουργούσαν πλέον όπως ακριβώς είχαν σχεδιαστεί. Και να μην ξεχάσω κι αυτή την ενοχλητική ρήξη του πνεύμονα...

“...Τι να τα κάνω τώρα πια, απόψε που πονάω...”
Με μετέφεραν με ελικόπτερο από τα σύνορα της Pennsylvania στο ειδικό σε shock και βαρέα τραύματα νοσοκομείο της Βαλτιμόρης, και μου έκαναν κάμποσες αξονικές και μαγνητικές τομογραφίες (μαζί με πολλά άλλα δυσάρεστα πράγματα) ενώ ήμουν αναίσθητος. Τελικά ξύπνησα από κάποιον που με ρωτούσε αν ήξερα που βρισκόμουν, και βέβαια δεν ήξερα. Μου είπε ότι είχα ένα εξαιρετικά σοβαρό μοτοσυκλετιστικό ατύχημα, και μετά με ξαναρώτησε εάν ήξερα που βρισκόμουν. Δεν ήξερα, κι έτσι μου είπε πάλι, τρομάζοντάς με. Ήταν μια απερίγραπτη σκηνή. Σίγουρα πονούσα (ξέρετε, αυτός ο ενοχλητικός πόνος που προκαλούν 37 κατάγματα και μία ρήξη πνεύμονα), αλλά ο πόνος δεν ήταν το πιο ενοχλητικό πράγμα. Το πιο ενοχλητικό πράγμα ήταν αυτή η matrix-μεταφορά από μια πραγματικότητα σε μια άλλη.
Ήμουν πάνω σε μια μοτοσυκλέτα στην δική μου πραγματικότητα – όχι στην ίδια διαδρομή αλλά σε άλλη, σε διαφορετικό μέρος, με ηλιόλουστη μέρα. Και ενώ οδηγούσα, προσπερνούσα κόσμο στο δρόμο που θα μου έλεγε, “πρόσεχε, μπορεί να σου συμβεί ατύχημα”, και μετά κάποιος από πίσω έγερνε μπροστά και μου έλεγε, “σου έχει συμβεί ατύχημα.” Θυμάμαι ότι απαντούσα, “τι εννοείς; Είμαι στο δυτικό Maryland και είναι πανέμορφα”, και έλεγαν “όχι, σου έχει συμβεί ατύχημα” και τους απαντούσα “αφήστε με ήσυχο.” Αυτό έγινε τέσσερις ή πέντε φορές, και κάθε φορά επαναλάμβανα στο μυστηριώδη άτομο που καθόταν πίσω μου “άφησέ με ήσυχο, περνάω υπέροχα.” Και μετά η μορφή άλλαζε και εγώ στεκόμουν στην άκρη του δρόμου κοιτώντας την μοτοσυκλέτα μου, ενώ ο τύπος μου έλεγε, “σου έχει συμβεί ατύχημα.” Θυμάμαι αποκρίθηκα εκνευρισμένος, “δεν είναι η μοτοσυκλέτα μου αυτή, δεν μου έχει συμβεί ατύχημα.”
Αλλά όπως γύρισα να κοιτάξω ποιος ήταν αυτός ο βλάκας, ο όμορφος γαλανός ουρανός και το δροσερό αεράκι αντικαταστάθηκαν από ένα ψυχρό, σκοτεινό κι αποπνικτικό δωμάτιο. Έτρεμα ανεξέλεγκτα καθώς κοίταξα ψηλά και είδα σωλήνες και καλώδια να κρέμονται από το ταβάνι καταλήγοντας στα χέρια, στο πρόσωπο και στο στήθος μου. Είχα αντιληφθεί ότι ήμουν σε φρικτά δυσχερή θέση, μια απειλητική για τη ζωή μου κατάσταση, όπου ομάδες γιατρών με έκοβαν και μ’ έραβαν προσπαθώντας να με συναρμολογήσουν ενώ ρωτούσαν διάφορα συνεχώς. Ένας γιατρός ήρθε, σήκωσε το χέρι μου μέχρι να φτάσει μπροστά από το πρόσωπό μου και μου είπε, “δύο δάχτυλα έχουν εξαρθρωθεί και πρέπει να μπουν στη θέση τους. Θα σε πείραζε να το κάνουμε τώρα, ενώ σε προετοιμάζουμε για μία επέμβαση στο κεφάλι;” Και εδώ αγαπητοί φίλοι ήρθε η ώρα για την συμβουλή της ημέρας: αν ποτέ ένας γιατρός σας πει, “παρεμπιπτόντως, έχετε μερικά εξαρθρωμένα δάχτυλα, να τα φτιάξω τώρα;” πείτε του... ΟΧΙ! Μην πείτε εντάξει. Εγώ είπα εντάξει. Ήταν το κάτι άλλο.

“Δώσ’ μου το κόκκινο χαπάκι Μορφέα...”
Αυτό που ακόμα με ανατριχιάζει, είναι το ότι δεν είχα καν καταλάβει ότι πλέον δεν οδηγούσα, αν και ήμουν στα επείγοντα περιστατικά, με το ελικόπτερο μόλις προσγειωμένο και με μερικά σίδερα ακόμα μέσα μου. Δούλευαν όλη αυτή την ώρα πάνω μου, μιλώντας μου, σκύβοντας να με πιάσουν και να με τραβήξουν – και εγώ ακόμα νόμιζα ότι οδηγούσα. Τους άκουγα μια χαρά, ήταν αυτοί οι ενοχλητικοί συνεπιβάτες-φαντάσματα που επέμεναν να διακόπτουν κάθε τέλεια χαραγμένη στροφή.
Δεν μπορώ να τινάξω από την μνήμη μου αυτό το εξαιρετικά ανησυχητικό γεγονός, αυτή την αλλαγή της πραγματικότητας. Παραδόξως, αυτό ήταν που μ’ άρεσε και στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας και τα video games: η εναλλαγή πραγματικότητας. Αλλά είναι διαφορετικό όταν είναι αληθινή. Τελείως άλλη περίπτωση.
Πέρασα τέσσερις μέρες στα επείγοντα περιστατικά και έπειτα, όπως λένε οι μέθοδοι της σύγχρονης ιατρικής, τα παράτησαν λέγοντας ότι δεν μπορούσαν να κολλήσουν άλλα οστά στο σώμα μου επειδή δεν υπήρχε ούτε ένα αρκετά μεγάλο κόκαλο για να μπορέσει κάποιο κομμάτι να κολληθεί, κι έτσι με πέταξαν έξω, παρέα με μορφίνη για ένα μήνα. Μετά απ’ αυτό, πέρασα ένα μήνα σε μια καρέκλα, σε περίπου 60ο γωνία, 24 ώρες την ημέρα, 7 μέρες την εβδομάδα, σε μία θέση, ζώντας με τεράστιες ποσότητες μορφίνης κάθε τέσσερις ώρες. Με έπαιρναν κάθε δύο μέρες για να με γυρίσουν, να με σπάσουν και να με ακτινογραφήσουν, και μετά με γύριζαν πίσω για να μπορέσουν να το ξανακάνουν μετά από δυο μέρες. Έχασα εννιά κιλά τις πρώτες τρεις βδομάδες.
Δυστυχώς, την δεύτερη μέρα κάποια νευρική δυσλειτουργία στο στήθος μου προκάλεσε λόξιγκα. Ερχόταν κάθε τρία με τέσσερα δευτερόλεπτα και κρατούσε για σχεδόν τέσσερις μέρες. Ε λοιπόν, με σπασμένα πλευρά και ρημαγμένο πνεύμονα, κάθε λόξιγκας έμοιαζε σαν πυροβολισμός στο στήθος με 45άρι Smith&Wesson. Αυτές τις μέρες τις έβγαλα λιπόθυμος.
Κατά την διάρκεια της τελευταίας εβδομάδας του Matrix-Μήνα μου η μορφίνη άρχισε να διαστρεβλώνει την ψυχή μου και βρήκα τον εαυτό μου σε μια μεταβατική κατάσταση μεταξύ πραγματικότητας και λήθης όπου είχε τους δικούς της φυσικούς νόμους και αξίες, κάθε μία πιο βασανιστική, καταθλιπτική και ισχυρή από την προηγούμενη. Γι’ αυτό το λόγο, και επειδή η πολλή μορφίνη με κάνει πλέον να αρρωσταίνω όταν γυρίζω το κεφάλι μου, σταματάω προσωρινά. Είμαι τώρα στην τέταρτη μέρα καταστολής.
Λοιπόν, φίλοι, είχα πολύ διαθέσιμο χρόνο για να σκεφτώ. Έχω δει πράγματα στην καριέρα μου που δεν μπορούσα να τα δω πριν. Πράγματα που μπορεί να δείτε στη δική σας...
Έτσι, μόλις ξυπνήσω, εάν βρω κάποιον για να υπαγορεύω, θα σας εξηγήσω γιατί σας ταλαιπώρησα με όλες αυτές τις λεπτομέρειες. Υπάρχει πραγματικά λόγος γι’ αυτό. Μπορεί και να σας δώσω δώρο μια ακτινογραφία για να διασκεδάσετε.

Υ.Γ. Από εξέχουσα φυσιογνωμία, μια ακίνητη μάζα. Αν αυτό δεν συμμορφώσει τον κώλο σας, τότε δεν ξέρω τι μπορεί...

Hit the road, Jack

Don’t You Come Back No More
Νά ’μαι πάλι. Με λάμες και κόκαλα ενωμένα στην πρώτη εγκατάσταση, ήρθε η ώρα να τελειώσω το ήχος-και-φως έπος μου, και να σας μαρτυρήσω το συμπέρασμα που προέκυψε από εννέα βδομάδων, υπό την επήρεια ναρκωτικών και χωρίς, τελείως ακίνητη σκέψη. Φύγαμε.
Να σας υπενθυμίσω ότι το μόνο πράγμα που είχε απομείνει από τον εαυτό μου πριν μου συμβεί το τελευταίο ατύχημα, ήταν το ότι μπορούσα ακόμη να καβαλάω Harley, και να παίζω κιθάρα. Λοιπόν τώρα ολόκληρο το αριστερό μου χέρι είναι σχεδόν άχρηστο και δεν μπορώ όχι μόνο κιθάρα να παίξω, αλλά ούτε ένα κομμάτι χαρτί να σηκώσω. Οι γιατροί θέλουν άλλο ένα εξάμηνο έως χρόνο για να μου πουν εάν ποτέ ξαναποκτήσω την ικανότητα να παίζω, κι έτσι από αυτό το σημείο και μετά προσπαθώ να χωνέψω την ιδέα ότι δεν είμαι μουσικός πλέον. Δεν μπορώ να παίξω πιάνο, δεν μπορώ να παίξω κιθάρα, δεν μπορώ καν να φυσήξω μια φυσαρμόνικα. Έτσι, τα τελευταία απομεινάρια του εαυτού μου έχουν τώρα εξαφανιστεί, και τώρα κοιτάζω τη ζωή μου – παρελθόν, παρόν και μέλλον – και αναθεωρώ.
Θυμάμαι μια φορά στεκόμουν στην ουρά του υπερπολυτελέστατου εστιατορίου Spago, γαβγίζοντας στον μετρ επειδή εξυπηρετούσε άλλους πριν από μένα. Ήταν δέκα άτομα στην λίστα αναμονής όταν έφτασα (χωρίς να έχω κάνει κράτηση), και απαιτούσα να περάσω πρώτος, όχι δεύτερος. Αυτές ήταν οι αξίες μου. Αυτό νόμιζα ότι ήταν σημαντικό. Αυτό νόμιζα ότι είχε πλάκα. Αυτό νόμιζα ότι ήταν δύναμη.
Τώρα ξοδεύω 15 λεπτά, 50 φορές κάθε μέρα προσπαθώντας να κουνήσω ένα δάχτυλο δύο μοίρες – μέρος της φυσιοθεραπείας. Όπως φαντάζεστε, δεν με πολυενδιαφέρει πλέον η θέση μου στην ουρά του Spago.
Λαχταρώ να κοιμηθώ σε κρεβάτι αντί για καρέκλα. Λαχταρώ να ολοκληρωθώ. Απλώς θέλω να είμαι άνθρωπος. Δεν τα έχω παρατήσει. Τώρα χτίζω την καινούργια μου ζωή. Και τώρα συνειδητοποιώ ότι πριν το ατύχημα είχα χάσει την επαφή. Το παιχνίδι που νόμιζα ότι έλεγχα καθόλη τη διάρκεια της καριέρας μου, στην πραγματικότητα με έλεγχε. Έπαιζα το παιχνίδι έχοντας ξεχάσει τον λόγο για τον οποίο έπαιζα.

Yesterday is history…

Μπήκα στον κόσμο της μουσικής για ανόητους λόγους αλλά ευτυχώς έμεινα στην μουσική αρκετό καιρό ώστε να την ερωτευτώ. Μ’ άρεσαν και τα απρόβλεπτα δώρα της, αλλά αυτή καθαυτή η μουσική έγινε η ζωή μου. Ο τρόπος ζωής ενός αστέρα – τα παιχνίδια, οι γυναίκες, τα “φάρμακα”, η εξαίρεση από τους νόμους, η ειδική μεταχείριση, οι ενισχύσεις του εγώ – όλα αυτά ήταν μέρος απ’ αυτό που νόμιζα ότι ήταν η ζωή. Βέβαια δούλεψα σκληρά, όπως όλοι σας. Δούλεψα όλο το βράδυ, για πολλά βράδια. Έκανα συνεχόμενα δεκαήμερα. Δούλεψα σκληρά και έπαιξα σκληρότερα. Έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω. Έκανα αυτό που κάνεις εάν ασχολείσαι με τη μουσική. “Αλήθεια κ. Δικαστή, αυτά κάνουμε εμείς...”
Είναι στην ανθρώπινη φύση η ανικανότητα μιας ενόρασης δραματικής κατάστασης, μόνιμης αναπηρίας, κατά κάποιο τρόπο ολικής καταστροφής. Μπορεί διανοητικά να το ακουμπήσεις, αλλά υπάρχει ένας μηχανισμός ασφαλείας σε όλους μας, όπου μας σταματάει από το να το αισθανθούμε. Αν κάποιος σας πει, “βάλε τον εαυτό σου στη θέση του” ενώ και οι δύο κοιτάζετε κάποιον σε αναπηρική καρέκλα, δεν μπορείτε πραγματικά να το κάνετε, εκτός και αν έχει τύχει και σε σας. Είναι πάρα πολύ. Είναι περισσότερο απ’ ότι έχουμε σχεδιαστεί να αντέχουμε.
Ποιος κερδίζει τους θεότρελους αγώνες ΜΧ, όπου πετάνε στον αέρα για πάνω από πέντε δευτερόλεπτα; Οι νέοι, γιατί δεν έχουν χτυπήσει ακόμα και δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το τι ρισκάρουν. Ελάτε τώρα, όλοι οι 18χρονοι είναι αθάνατοι, ακόμα και οι πεθαμένοι. Θυμάστε...
Ότι θεωρούσα δεδομένο, ακόμα και το να αναπνέω χωρίς πόνο που φέρνει δάκρυα στα μάτια, τώρα το βλέπω απερίγραπτα υπέροχο. Τον περασμένο μήνα οι γιατροί με κοίταξαν μέσα στα μάτια και στ’ αλήθεια μου είπαν “ωω, Θεέ μου, εσύ είσαι. Δεν περιμέναμε να βρίσκεσαι ακόμα εδώ.” Δεν εννοούσαν ότι περίμεναν να πάω σπίτι. Δεν περίμεναν να ζήσω. Κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και η αριστερή μου κλείδα είναι δέκα πόντους χαμηλότερα απ’ την δεξιά. Η πλάτη μου, πάνω από τις κουτάλες, έχει διαλυθεί: η αριστερή μεριά μπαίνει πέντε πόντους πιο μέσα από την δεξιά. Είμαι σοβαρά, πολύ σοβαρά πληγωμένος. Δεν θα είμαι ποτέ ο ίδιος, και ο μετρ στο Spago μου έσπαγε τα νεύρα; Γαμώτ’, μιλάμε για πλήρη εκτροχιασμό!

...tomorrow is a mystery

Ίσως δεν είναι κακή ιδέα να πάρετε μία μέρα ρεπό και πραγματικά να κοιτάξετε τη ζωή σας με σκοπό την αποφυγή κάποιων τμημάτων της, ξεφεύγοντας από μονοπάτια που δεν θέλετε να περάσετε. Αξιολογήστε τα πάντα. Κάντε το μία ή δύο φορές το χρόνο. Κατευθυνθείτε προς εκεί που θέλετε. Δεν λέω να γίνετε καλύτερα άτομα. Γίνετε ότι διάολο θέλετε να γίνετε.
Αλλά νομίζω ότι οι περισσότεροι από σας είναι σαν και μένα. Έτσι, όταν γράφω αισθάνομαι ότι γράφω σε φίλους. Γι’ αυτό είναι τόσο ανεπίσημο και προσωπικό. Σας βλέπω σχεδόν όλους σαν φίλους, αλλά και αυτούς τους εχθρούς που με διαβάζουν τους βλέπω σαν πρόκληση, άρα γράφω και γι’ αυτούς επίσης. Έχοντας υπόψη αυτό, ελπίζω να μπορείτε να αντιληφθείτε ότι προσπαθώ να μοιραστώ κάποια προσωπικά συμπεράσματα που ίσως βελτιώσουν τη ζωή σας. Ίσως. Περίπου.
Σ’ αυτό το σημείο φαντάζομαι ότι ετοιμάζεστε να ακούσετε τα γνωστά κλισέ που λένε να ζείτε τη ζωή σαν κάθε μέρα να είναι η τελευταία, να επανεξετάσετε τις προτεραιότητές σας, και να ξοδεύετε περισσότερο χρόνο με αυτούς που αγαπάτε. Καμία τύχη. Αν δεν τα έχετε ήδη καταλάβει αυτά, είστε τόσο χαμένοι που δεν θα έπρεπε ούτε να διαβάζετε αυτό το κείμενο.
Φίλοι περνάνε από το στούντιο που ηχογραφώ και με ρωτάνε αν έχω οδηγήσει καμιά καλή μοτοσυκλέτα τελευταία, και μερικές φορές απαντώ “όχι τώρα, δουλεύω”, όπως θα απαντούσατε και εσείς. Τιμάτε τις υποχρεώσεις σας αν θέλετε να παίξετε το παιχνίδι στ’ αλήθεια. Αλλά έρχεται κάποια στιγμή, συχνά ήσυχα και ύπουλα, όπου ένα μεγάλο ποσοστό της αφοσίωσής σας οδηγείται από κεκτημένη ταχύτητα και όχι από την έμπνευση. Αν αισθάνεστε ότι ξοδεύτε περισσότερο χρόνο κάνοντας βαρετά πράγματα και λιγότερο κάνοντας αυτά που σας αρέσουν, το παιχνίδι ίσως να σας έχει ξεφύγει επίσης.
Τώρα δεν υπερασπίζομαι το να πάτε για καφέ μόλις παρουσιαστεί ο φιλαράκος και να αρχίσετε τις ιστορίες με τις τέλειες διαδρομές και τα τρομερά πλαγιάσματα ενώ μόλις η μπετονιέρα έχει ρίξει το τσιμέντο στην ήδη καθυστερημένη οικοδομή και δέκα εργάτες περιμένουν τις οδηγίες σας. Όχι. Υπερασπίζομαι την επανεξέταση της κατηγορίας “Β” του χρόνου σας, του χρόνου που ξοδεύετε για ανιαρές και βαρετές ασχολίες. Ω ναι, τις αγγαρείες. Τις δουλειές συντήρησης που πρέπει να γίνουν ώστε να λειτουργούν αυτά που μας επιτρέπουν να κάνουμε ότι απολαμβάνουμε.
Βεβαίως έχω ευχαριστηθεί χιλιάδες χιλιόμετρα μεγαλοπρεπών διαδρομών με τις μοτοσυκλέτες μου, αλλά έχω ξοδέψει και εκατοντάδες ώρες συντηρώντας και βελτιώνοντάς τις. Χρειάζονται και τα δύο για να απολαμβάνουμε αυτό που πραγματικά αγαπάμε. Αλλά τώρα, μετά από εννέα εβδομάδες γνωρίζοντας ότι δεν θα καβαλήσω ποτέ ξανά, αναρωτιέμαι αν η οδήγηση μοτοσυκλέτας πραγματικά χρειάζεται τόση αγγαρεία.

Εκεί που είσαι ήμουνα, εδώ που είμαι... μην έρθεις
Επαναλαμβάνω ότι δεν υποστηρίζω την αποφυγή των υποχρεώσεων. Υποστηρίζω το ακριβώς αντίθετο. Κοιτάξτε προσεκτικά αυτά που σχετίζονται με το πληκτικό μέρος της αγαπημένης σας ασχολίας. Προτείνω αντί να τα κάνετε ξανά με τον ίδιο παλιό τρόπο, ή ίσως αναβάλλοντάς τα τόσο που να έχουν αρχίσει να μαζεύονται, να σταματήσετε και να διασκεδάσετε με την πιθανότητα ότι απασχολούν τόσο πολύ από τον χρόνο σας επειδή νομίζετε ότι δεν είστε αρκετά καλοί.
Μην με παρεξηγήσετε, δεν εννοώ ότι δεν είστε αρκετά καλοί για να αλλάξετε τα λάδια της μηχανής σας ή να τεντώσετε μία αλυσίδα. Δεν λέω ότι δεν μπορείτε να αλλάξετε τακάκια ή να ρυθμίσετε βαλβίδες. Απλώς προτείνω να μην χρησιμοποιείτε μεγάλες ποσότητες δημιουργικότητας, εφευρετικότητας ή χαράς σ’ αυτές τις σκοτεινές ασχολίες, αλλά να τις χρησιμοποιείτε κάνοντας αυτό που αγαπάτε.
Κατά τη διάρκεια του Matrix-Μήνα μου (του πρώτου επεισοδίου, όχι των δύο κακών συνεχειών) άθροισα τις ώρες της αγγαρείας γενικά στη ζωή μου, και κατανόησα πόσο χρόνο έχασα. Πόση ενέργεια κατανάλωσα για να καταπολεμήσω μια (μάλλον φυσιολογική) αρρυθμία του ρελαντί και να ζυγοσταθμίσω τις ζάντες στο χέρι με απόκλιση γραμμαρίου. Υποψιάζομαι ότι οι περισσότεροι από σας τα έχετε ήδη σκεφτεί και έχετε αλλάξει. Αλλά αν σταματήσετε και αναρωτηθείτε πόσα σκουπίδια έχετε καθαρίσει στη ζωή σας, ποια θα είναι η απάντησή σας; Θα μπορούσατε να καθαρίσετε κι άλλα; Αξίζει τον κόπο;
Μαντεύω ότι όλα αυτά ακούγονται σαν να έχω περάσει και ξέρω τόσα περισσότερα από εσάς αναγνώστες μου, που αισθάνομαι ανώτερος. Όχι. Δείτε το έτσι: είμαστε μια συμμορία και περπατάμε σ’ ένα βουνό στις δύο η ώρα τα ξημερώματα. Δεν έχει φεγγάρι, είναι πίσσα σκοτάδι. Είμαι το νούμερο 23 και εσείς το 47. Πέφτω σ’ ένα γκρεμό όμως, και πέφτοντας γυρνάω και σας λέω “εεε, μάγκες, περιμένετε μια στιγμή, κάτι δεν πάει καλά εδώ.” Αυτό είναι. Έφτασα πριν φτάσετε εσείς. Είχα μια καταστροφική εμπειρία πριν από σας.
Ζούσα τη ζωή. Την δόμησα έτσι ώστε να γίνω αυτό που ήθελα. Ήταν τα πάντα που ήθελα. Υπήρχαν κάποια ψεγάδια, κάποιες παραλείψεις, αλλά είχαν καλυφτεί από την ιλιγγιώδη ταχύτητα της ζωής μου. Έπρεπε να πέσω από τον γκρεμό και να καταλήξω να είμαι ξαπλωμένος ανάσκελα πάνω στα βράχια κοιτώντας πίσω προς όλα για να το δω. Είμαι πρόθυμος να φαίνομαι λίγο ηλίθιος εάν 10 ή 15 από εσάς σκύψετε στην άκρη του γκρεμού, με κοιτάξετε και αποφασίσετε ότι ενώ είστε ακόμα εκεί ψηλά, ακόμα μέσα στο παιχνίδι, ίσως ακούσετε μερικά συμπεράσματα που φαίνονται καλύτερα από την κάτω μεριά.

Υ.Γ. Θυμάστε που σας έλεγα ότι ο λόξιγκας ήταν σαν πυροβολισμός από 45άρι; Ε λοιπόν το φτάρνισμα είναι σαν τρακάρισμα από φορτηγό.


ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Stephen St.Croix είναι ένας αθεράπευτος μοτοσυκλετιστής και μία ιδιοφυΐα της ηλεκτρονικής μηχανολογίας και των εφαρμογών της στην ακουστική και μουσική τεχνολογία. Είναι πρόεδρος της εταιρείας Intelligent Devices, προϊόντα της οποίας έχουν χρησιμοποιήσει μυστικές υπηρεσίες διαφόρων κρατών. Διακεκριμένος μηχανικός ήχου, έχει ηχογραφήσει στο στούντιό του και έχει παίξει κιθάρα και πλήκτρα για τους Bon Jovi, Van Halen, Steve Wonder, Eric Clapton μεταξύ άλλων. Έχει πολλές διακρίσεις σε αγώνες dragster και surfing, και είναι πρωταθλητής στο body-building. Αγαπημένο του χόμπυ είναι η συντήρηση και βελτίωση των πολλών (και πανάκριβων) εξωτικών αυτοκινήτων που έκαναν παρέα στις εννέα Harley που έχει στην συλλογή του.