Ελεύθερος ο χώρος για όποιον θέλει να μοιραστεί κάτι....

-----------------------------------------------------------------
"Πολλοί αναρωτιούνται πως έζησα - δεν ξέρουν ότι πάντοτε έλειπα,
ταξίδια στο απίστευτο όταν είμαστε παιδιά, ταξίδια στο απέραντο
όταν είμαστε ερωτευμένοι
ταξίδια απ' τη μιά κάμαρα στην άλλη, απ' το ένα άστρο στο άλλο,

ώ ταξίδι στο ανεκπλήρωτο..."

Τάσος Λειβαδίτης

------------------------------------------------------------------

"Σκάβει απόκρυφες σπηλιές
στο ημίφως μιας προσευχής.
Τα βράδυα
που μέδουσες πλέουν στα μαλλιά
η γυναίκα
ψηλώνει ως το αντικρινό παράθυρο.
Το δρεπάνι της υγρασίας
σκίζει τη φωνή.
Στα μάτια χορέυουν
οι στεναγμοί των φύλλων.
Ας φώλιαζε τότε στις κλεψύδρες του ύπνου
κι εκεί βαθιά
ψιμύθια
να φορούσε τις γυάλινες σταγόνες,
προτού δεξιωθεί το είδωλο του έρωτα.

Ιωάννα Μουσελιμίδου

--------------------------------------------------------

"Νόστος εξπρές

Σηκωσε ατμό. Να φύγουμε,
να κάνουμε τις αλυσίδες ράγες.
Να λιώσουμε τ' ασφάλτινα φίδια
που δηλητηριάζουν το κορμί
και τρώνε την ψυχή μας.
Ατμοκίνητες σκέψεις,
ηλεκτροκίνητα όνειρα
που κινούνται στον χώρο
της φαντασίας και του μέλλοντος.

Σήκωσε ατμό. Να φύγουμε,
ν' ακούμε τον αριθμό των εμβόλων
και τη μυρωδιά του ατμού.
Να ξαναδούμε τον μάστορα
να ζωγραφίζει με τον καπνό
στον γαλάζιο ουρανό.
Να ορμήσουμε σαν βέλη,
να διατρέξουμε απέραντες εκτάσεις,
πεδιάδες και βουνά,
κοιλάδες και φαράγγια.
Με τερματικό σταθμό
το λιμάνι της ψυχής μας.

Σήκωσε ατμό. Να φύγουμε.
Να τρέχουμε απ' αυγή σε δείλι
και νύχτες ατέλειωτες
σφυρίζοντας μες στην απεραντοσύνη
προκαλώντας τον καιρό.

Σήκωσε ατμό. Να φύγουμε
μακρυά από τη μιζέρια
και την καθημερινή ρουτίνα
που μοιάζουνε με την σκουριά.
Να νοιώσουμε στην ψυχή μας
την χαρά του ταξιδιού,
τον πόθο της λευτεριάς,
της γνώσης και της Δημιουργίας."


Κώστας Δημητριάδης

"Οι προσευχές των Ναυτικών

Οι γιαπωνέζοι ναυτικοί προτού να κοιμηθούν,
βρίσκουν μια πλώρη μια γωνιά που δεν πηγαίνουν άλλοι
κι ώρα πολλή προσεύχονται βουβοί,
γονατιστοί μπρος σ'ένα Βούδα κίτρινο που σκύβει το κεφάλι.
Κάτι μακρυά ως τα πόδια τους φορώντας νυχτικά,
μασώντας οι ωχροκίτρινοι μικροί Κινέζοι ρύζι,
προφέρουνε με την ψιλή φωνή τους προσευχές
κυτάζοντας μια χάλκινη παγόδα που καπνίζει.
Οι κούληδες με τη βαρειά, βλακώδη τους μορφή,
βαστάν σκυφτοί τα γόνατα κοιτώντας πάντα κάτου,
κι οι αράπηδες σιγοκουνάν το σώμα ρυθμικά
κατάρες μουρμουρίζοντας ενάντια του θανάτου.
Οι ευρωπαίοι τα χέρια τους κρατώντας ανοιχτά,
εκστατικά προσέυχονται γιομάτοι ικεσία,
και ψάλουνε καθολικές ωδές μουρμουριστά
που μάθαν όταν πήγαιναν, μικροί στην εκκλησία.
Και οι Έλληνες με τη μορφή τη βασανιστική
από συνήθεια κάνουνε πριν πέσουν το σταυρό τους,
κι αρχίζοντας με σιγανή φωνή "Πάτερ ημών",
το μακρουλό σταυρώνουνε, λερό, προσκέφαλό τους."

(Μαραμπού) Νίκος Καββαδίας.

κάποτε ειπες

stam έγραψε:

καλιεργημένος ο φίλος Νίκος! εξαιρετικο το sheltering sky... τέτοια κομμάτια ψαχνω. να μοιάζουν παλιά σαν να τα έχεις ξανακουσει απο κάπου αλλα να μην ξέρεις από που....

και τώρα αντιλαμβάνομαι το γιατι !!!


η ποίηση ειναι μεσα μας ....ειναι η ιδια η ζωή μας..ειναι αυτο που ζουμε η που θα θελαμε να ζήσουμε ....ειναι μια διαρκής αναζήτηση ....ειναι η εκφραση της ψυχής.....


το αφιερώνω σε σενα ...κι σ'ολους οσους αναζητουν μεσα απ τον μοτοσυκλετισμο την δική τους ...Ιθάκη

φοβερή η απαγγελία του Sean....

Σ' ευχαριστώ Νίκο!

Δεν έχω ασχοληθεί ποτέ σοβαρά με την ποίηση,αλλά διάβασα αυτό πριν απο λίγο σε ένα πολύ ενδιαφέρον blog,και συγκλονίστηκα γι'αυτό και το μοιράζομαι μαζί σας:


Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.
Pablo Neruda
(Μετάφραση από τα ιταλικά: Βασίλης Χατζηγιάννης)

αν και είναι πεζό κείμενο, θεωρώ ότι είναι ποίηση το νόημά του...
πιθανόν να το έχετε ξαναδιαβάσει.

Δύο άνδρες, και οι δύο σοβαρά άρρωστοι, έμεναν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου.

Ο ένας άνδρας αφηνόταν να σηκωθεί όρθιος στο κρεβάτι του για μία ώρα κάθε απόγευμα για να κατέβουνε υγρά από τα ....
πνευμόνια του.

Το κρεβάτι του βρισκόταν δίπλα στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου.

Ο άλλος άνδρας έπρεπε να περνάει όλη την ώρα του ξαπλωμένος.

Οι άνδρες μιλούσαν για ώρες αδιάκοπα. Μιλούσαν για τις γυναίκες τους και
τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τη θητεία τους
στο στρατό, πού πήγαν διακοπές.

Κάθε απόγευμα, όταν ο άνδρας δίπλα στο παράθυρο μπορούσε να σηκωθεί,
περνούσε την ώρα του περιγράφοντας στον «συγκάτοικό» του όλα όσα
μπορούσε να δει έξω από το παράθυρο.

Ο άνδρας στο άλλο κρεβάτι άρχιζε να ζει για αυτές τις περιόδους μίας
ώρας όπου μπορούσε να ανοιχτεί και να ζωογονηθεί ο δικός του κόσμος από
όλη τη δραστηριότητα και χρώμα από τον κόσμο εκεί έξω.

Το παράθυρο έβλεπε ένα πάρκο με μια όμορφη λιμνούλα.
Πάπιες και κύκνοι έπαιζαν στα νερά ενώ παιδιά αρμένιζαν τα καραβάκια
τους... Ερωτευμένοι νέοι περπατούσαν χέρι-χέρι ανάμεσα σε κάθε χρώματος
λουλούδια και μια ωραία θέα του ορίζοντα της πόλης μπορούσε να ειδωθεί
στο βάθος.

Καθώς ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε όλο αυτό με θεσπέσια λεπτομέρεια,
ο άνδρας στο άλλο μέρος του δωματίου έκλεινε τα μάτια του και
φανταζόταν αυτό το γραφικό σκηνικό.

Ένα ζεστό απόγευμα, ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε μία παρέλαση που περνούσε.

Αν και ο άλλος άνδρας δεν μπορούσε να ακούσει τη φιλαρμονική - μπορούσε
να τη δει στο μάτι του μυαλού του καθώς ο κύριος δίπλα στο παράθυρο το
απεικόνιζε με παραστατικές λέξεις.

Μέρες, βδομάδες και μήνες πέρασαν.

Ένα πρωί, η πρωινή νοσοκόμα ήρθε να τους φέρει νερά για το μπάνιο τους
μόνο για να δει το άψυχο σώμα του άνδρα δίπλα στο παράθυρο, ο οποίος
πέθανε ειρηνικά στον ύπνο του.
Ξαφνιάστηκε και κάλεσε τους θεράποντες ιατρούς να πάρουν το νεκρό σώμα.

Όταν θεωρήθηκε πρέπον, ο άλλος άνδρας ρώτησε αν θα μπορούσε να
μεταφερθεί δίπλα στο παράθυρο. Η νοσοκόμα ευχαρίστως έκανε την αλλαγή,
και εφ' όσον σιγουρεύτηκε ότι ο άνδρας αισθανόταν άνετα, τον άφησε μόνο.

Σιγά, επώδυνα, στήριξε τον εαυτό του στον ένα του αγκώνα να δει για πρώτη φορά του τον έξω κόσμο.
Πάσχισε να γείρει να δει έξω από το παράθυρο δίπλα στο κρεβάτι.

Αντίκρισε ένα λευκό τοίχο.Ο άνδρας ρώτησε τη νοσοκόμα τι θα μπορούσε να
ανάγκασε το συχωρεμένο συγκάτοικό του ο οποίος περιέγραφε τόσο έξοχα
πράγματα έξω από το παράθυρο.

Η νοσοκόμα αποκρίθηκε πως ο άνδρας ήταν τυφλός και δεν μπορούσε να δει ούτε τον τοίχο.

Πρόσθεσε, 'Ίσως ήθελε απλά να σου δώσει θάρρος.'

Επίλογος:

Υπάρχει πελώρια ευτυχία στο να κάνεις τους άλλους ευτυχισμένους, παρά τις δική μας κατάσταση.

Μοιρασμένη λύπη είναι μισή λύπη, αλλά η ευτυχία, όταν μοιράζεται, διπλασιάζεται.

Αν θες να νιώθεις πλούσιος, απλά μέτρα όλα τα πράγματα που έχεις τα οποία δεν αγοράζονται με χρήματα.

ενα απ τα καλύτερα ...ισως το κορυφαιο ..που μ αγγιξε προσωπικά ....μου το "χαρισε " ο "Καθηγητης " οταν καναμε το αποχαιρετιστήριο "παρτυ " το καλοκαιρι του 1979 (αποφοιτηση εξαταξιου γυμνασιου)

στον μεχρι σήμερα "δρομο που περπατάω" αμέτρητες φορές ήρθε στο μυαλό μου "καποιος στίχος του "

ακολουθήστε τους στιχους....θα γινετε άλλοι ανθρωποι ....(οσο κι αν αισιόδοξο και ρομαντικο ακουγεται )



Αν να κρατάς καλά μπορείς
το λογικό σου, όταν τριγύρω σου όλοι
τα έχουν χαμένα και σ΄εσέ
της ταραχής τους ρίχνουν την αιτία,

Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς
τον ίδιο τον εαυτό σου, όταν ο κόσμος
δεν σε πιστεύει κι΄αν μπορείς
δίχως να χάνεις την υπομονή σου κι΄

Αν οι άλλοι σε συκοφαντούν,
να μην καταδεχτείς ποτέ το ψέμα, κι΄

Αν σε μισούν εσύ ποτέ
σε μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις,
μα να μην κάνεις τον καλό ή τον πολύ
σοφό στα λόγια,

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς
και να μην είσαι δούλος των ονείρων,

Αν να στοχάζεσαι μπορείς
δίχως να γίνει ο στοχασμός σκοπός σου,

Αν ν΄αντικρύζεις σου βαστά
το θρίαμβο και τη συμφορά παρόμοια,
κι όμοια να φέρεσαι σ΄αυτούς
τους δυό τυραννικούς απατεώνες,

Αν σου βαστά η ψυχή ν΄ακούς
όποιαν αλήθεια εσύ είχες ειπωμένη
παραλλαγμένη απ΄τους κακούς
για να ναι για τους άμυαλους παγίδα,
ή συντριμμένα να θωρείς
όσα σού΄χουν ρουφήξει τη ζωή σου
και πάλι να ξαναρχινάς
να χτίζεις μ΄εργαλεία πού΄ναι φθαρμένα

Αν όσα απόχτησες μπορείς
σ΄ένα σωρό μαζί να τα μαζέψεις
και δίχως φόβο μονομιάς
κορώνα ή γράμματα όλα να τα παίξεις,
και να τα χάσεις κι΄απ΄αρχής
ατράνταχτος να ξεκινήσεις πάλι
και να μη βγάλεις και μιλιά,
ποτέ γι΄αυτόν τον ξαφνικό χαμό σου,

Αν νεύρα και καρδιά μπορείς
και σπλάχνα και μυαλό όλα να τα σφίξεις
να σε δουλέψουν ξαναρχής
κι ας είναι από πολύν καιρό σωσμένα,
και να κρατιέσαι πάντα ορθός
όταν δεν σού΄χει τίποτα απομείνει,
παρά μονάχα η θέληση
κράζοντας σ΄όλα αυτά βαστάτε,

Αν με τα πλήθη να μιλάς
μπορείς και να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες να γυρνάς ,
δίχως απ΄τους μικρούς να ξεμακραίνεις,

Αν μήτε φίλοι μήτε εχθροί ,
μπορούνε πια ποτέ να σε πειράξουν,
όλον τον κόσμο αν αγαπάς
μα και ποτέ πάρα πολύ κανένα,

Αν του θυμού σου τις στιγμές
που φαίνεται αδυσώπητη η ψυχή σου
μπορείς ν΄αφήσεις να διαβούν
την πρώτη ξαναβρίσκοντας γαλήνη,
δική σου θ΄άναι τότε ή γη
μ΄όσα και μ΄ότι απάνω της κι αν έχει
και κάτι ακόμα πιο πολύ,

Άντρας αληθινός θα΄σαι
παιδί μου.

AN ....Randyard Kipling ...(μετάφραση Κ. Βάρναλης )

σηκώνει πολύ συζήτηση το παραπάνω Νίκο....

αν τα κάνεις, αλλά δεν τα κάνεις όλα αυτά μήπως δεν είσαι άνθρωπος, αλλά απλά ένα τέλειο ον...?
αναφέρεται λοιπόν στο κυνήγι της τελειότητας...?

ωδή της ποπ μουσικής, στο απραγματοποίητο, στο αναμενόμενο αλλά ακόμα άπιαστο όνειρο....
αυτό που όλοι μας μέσα μας περιμένουμε αλλά δεν ξέρουμε τι είναι, και πότε θα έρθει.....
γιατί... υπάρχουν ποπ τραγούδια που έχουν νόημα....


Come Undone


Mine, immaculate dream made breath and skin
I've been waiting for you
Signed with a home tattoo
Happy birthday to you was created for you

Can't ever keep from falling apart at the seams
Can I believe you're taking my heart to pieces

Ahh, it'll take a little time
Might take a little crime to come undone
Now we'll try to stay blind to the hope and fear outside
Hey child, stay wilder than the wind and blow me in to cry

Who do you need?
Who do you love?
When you come undone

Who do you need?
Who do you love?
When you come undone

Words, playing me deja vu
Like a radio tune I swear I've heard before
Chill, is it something real?
Or the magic I'm feeding off your fingers


Can't ever keep from falling apart at the seams
Can I believe you're taking my heart to pieces

Lost, in a snow filled sky
We'll make it alright to come undone
Now we'll try to stay blind to the hope and fear outside
Hey child, stay wilder than the wind and blow me in to cry

Who do you need?
Who do you love?
When you come undone

Who do you need?
Who do you love?
When you come undone

Who do you need?
Who do you love?
When you come undone



Who do you need?
Who do you love?
When you come undone

Can't ever keep from falling apart
Who do you need?
Who do you love?
When you come undone

μ'αρεσε σαν μελωδια, ανατριχιασα οταν διαβασα και κατανοησα τους στιχους...

Shivaree - Goodnight Moon...

There's a nail in the door
And there's glass on the lawn
Tacks on the floor
And the TV is on
And I always sleep with my guns when you're gone

There's a blade by the bed
And a phone in my hand
A dog on the floor
And some cash on the nightstand
When I'm all alone the dreaming stops
And I just can't stand

What should I do I'm just a little baby
What if the lights go out
And maybe and then the wind just starts to moan
Outside the door he followed me home

So goodnight moon
I want the sun
If it's not here soon
I might be done
No it won?t be too soon 'til I say goodnight moon

There's a shark in the pool
And a witch in the tree
A crazy old neighbor and he's been watching me
And there's footsteps loud and strong coming down the hall
Something's under the bed
Now it's out in the hedge
There's a big black crow sitting on my window ledge
And I hear something scratching through the wall

What should I do I'm just a little baby
What if the lights go out
And maybe and then the wind just starts to moan
Outside the door he followed me home
So goodnight moon
I want the sun
If it's not here soon
I might be done
No it won't be too soon 'til I say goodnight moon

Πάνο πολύ καλό.....

και κάποια άλλα αγαπημένα.... για την αγάπη.


«Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων,
αγάπην δε μη έχω,
γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλλαλάζον…
Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί – η αγάπη δεν φθονεί,
η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί,
δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται,
δε λογίζεται το κακόν – δεν χαίρει εις την αδικίαν,
χαίρει δε εις την αλήθειαν.
Πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα υπομένει.

Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. »

(Απόστολος Παύλος – Α΄ προς Κορινθίους επιστολή)


-------------------------------------------


Η Αγάπη


Δεν ωφελεί να καρτεράς όρθιος στη πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα.
Αν είναι να 'ρθει, θε να 'ρθεί, δίχως να νιώσεις από που,
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα.
Θε να σου κλείσει απαλά, με τ' άσπρα χέρια της τα δυό,
τα μάτια που κουράστηκαν στους δρόμους να κοιτάνε,
κι όταν γελώντας να της πεις θα σε ρωτήσει: "Ποιά ειμ' εγώ;"
απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποιά 'ναι.
Δεν ωφελεί να καρτεράς... Αν είναι να 'ρθει,θε να 'ρθεί.
Κλειστά όλα να 'ναι, θα τη δεις έξαφνα 'μπρος σου να βρεθεί
κι ανοίγοντας τα μπράτσα της πρώτη θα σ'αγκαλιάσει.
Ειδέ κι αν έχεις φωτεινό, το σπίτι για να τη δεχθείς,
και σα φανεί, τρέξεις σ' αυτή κι εμπρός στα πόδια της συρθείς,
αν είναι να 'ρθει, θε να 'ρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει.


του Κώστα Ουράνη




---------------------------------------------------------------------

Επίγραμμα


Πριν απ' τα μάτια μου είσουν φως,
πριν απ' τον έρωτα Έρωτας,
κι όταν σε πήρε το φιλί,
Γυναίκα...

του Οδυσσέα Ελύτη.

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής  απ' ό,τι έχω ζήσει έως τώρα...
 
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
 
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
 
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
 
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
 
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
 
Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.
 
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία,  η ψυχή μου βιάζεται... Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...
 
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
 
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
 
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
 
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
 
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
 
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
 
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
 
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
 
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
 
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
 
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ'όσες έχω ήδη φάει.
 
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
 
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»
 
 
 
Mario de Andrade (1893 - 1945)Βραζιλιάνος ποιητής.
 
 
 

πολύ καλό... no comments........
αυτές τις καραμέλες έχω αρχίσει και μετράω και δεν ξέρω αν είναι νωρίς από τώρα...